ποίημα για σένα
Σάββατο 14 Μαρτίου 2015
ο Βασίλης Αλεξίου στον Τάσο Πορφύρη
*** 
Τι είπε μια νύχτα το κλαρίνο
του Τάσου Χαλκιά στους ακροατάς του
στον Τάσο Πορφύρη
Εσείς που ακούτε δεν ακούτε.
Μες στα φαράγγια του μυαλού σας
μες στις χαράδρες της ψυχής σας
σε βάραθρα αγριωπά πνιγμένα στ' ασφοδέλια
γεμάτοι είσαστε από φωνές που φύγαν.
Εσείς που ακούτε δεν ακούτε.
Γερμένοι προς τα μέσα σας πηγάδια
τρυγάτε νήπιες φωνές της μνήμης.
Λέξεις που θέλατε να πείτε
και τις πνίξατε,
το λάλον ύδωρ της φωνής σας
που το στέγνωσαν
τα ψέματα του κόσμου
κι οι συμβάσεις
και της ανάγκης ο ζυγός
ο μισθοφόρος.
Εσείς που ακούτε δεν ακούτε.
Όμοια νεκροί που μόνον στα όνειρά τους ζούνε.
Μα εγώ,
σας/τα ανασταίνω!
από τις σημειώσεις, τχ. 78
Δεκέμβριος 2013
.
Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014
254 ~ η Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου για τον Αλέξη Τραϊανό
*** 
Αυτόπτης μάρτυρας
Μπροστά στη θάλασσα να διαβάζεις
Αλέξη Τραϊανό
Κι αυτός στο καφενείο της παραλίας
Να παίζει κομπολόι το αμετάκλητο
Να ρουφάει αρειμάνια το τρομερό
Μ' ένα σχισμένο άλλοθι στην τσέπη του
Κι αργά το βράδυ να βουτάει
Σ' ένα απύθμενο νερό
Με σιδερένια πέδιλα
Ποιήματα εκδικητικά
Να κάνει κομμάτια το κεφάλι
Του Ελπήνορα
Ύστερα ν' αναδύεται ματωμένος
Κατακόκκινο φεγγάρι
Κι επάνω σ' ένα κάτασπρο καράβι
Να φεύγει μ' όλη τη θάλασσα
Για τα ξένα.
από το βιβλίο τού Πέτρου Χαρτοκόλλη Ιδανικοί αυτόχειρες
εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2003
Ετικέτες Ποιήματα για τον Αλέξη Τραϊανό
Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014
253 ~ ο Γιώργος Κοτζιούλας για τον Νικόλαο Τωμαδάκη
*** 
Ο Τωμαδάκης Σολωμιστής
Στη ρίζα του ημερόδεντρου χαμοπετάν ζουζούνια
στραβοκοιτώντας την κορφή, που 'ναι του ανέμου κούνια.
Κι ένα σκαθάρι σκάλωσε στο πιο ακριβό κλωνάρι
και ξεθαιμιάτηκε: «Χαρά σ' εμένα το λυράρη!»
από το Διαβάζω, τχ. 332
30 Μαρτίου 1994
(σημ: ο Νικόλαος Τωμαδάκης υπέγραφε τα ποιήματά του με το ψευδώνυμο Νίκος Θεοδωράκος)
Ετικέτες Ποιήματα του Γιώργου Κοτζιούλα
Σάββατο 28 Ιουνίου 2014
252 ~ ο Στέφανος Μαρτζώκης για τον Τζάκομο Λεοπάρντι
Stefanos Martzokis for Giacomo Leopardi
*** 
Το κύκνειον άσμα του Λεοπάρδη
Σιωπή, ένα τραγούδι θε να 'βγει αφ' το στόμα,
μία φλόγα θε να 'βγει αφ' τα σωθικά•
μπορεί κι η ψυχή του να έβγει αφ' το σώμα,
μαζί με τη φλόγα που καίει την καρδιά.
Η όψη του αλλάζει, το μέτωπο απλώνει,
το μάτι πλανιέται κι η κόμ' είναι ορθή•
θνητέ, κλίνε εμπρός του με σέβας το γόνυ
κι αυτός θεός είναι αυτή τη στιγμή.
Στο νου του, στα μάτια, στα σπλάχνα, στο στόμα
η έμπνευσις τρέχει ωσάν αστραπή•
σωπάτε για λίγο ν' ακούσετε ακόμα
τη λύπη που ο βάρδος στα στήθη του κλεί:
«Μια λύπη μού φθείρει τα σπλάχνα βαθεία
και χύνει φαρμάκι ωσάν την οχιά•
ακούω την ανάγκη στη δόλια καρδία,
ποθώ να λατρεύω κι εγώ μια καρδιά.
»Μά ποια θα σφογγίσει τα δάκρυα που χύνω,
και ποια θα προφέρει δύο λέξεις γλυκές;
Αυτήν την καρδιά μου που πάλλει σάς δίνω
να ιδείτε αν δεν είναι γιομάτη πληγές.
»Γυρεύω για πάντα να ζω στην απάτη,
λατρεία δε γυρεύω, δε θέλω ποτέ,
αγάπη, εσπλαχνία να δείχνει το μάτι
και σεις μοναχές σας γελάτε μ' έμέ.
»Γελάτε με τούτο το δύστυχο σώμα,
μαζί σας και η φύσις μ' εμέν' ας γελά,
ανόητο, τρελόνε καλείτε με ακόμα,
μα μη μ' αρνηθείτε μια μόνη ματιά.
»Σέ λίγο το σώμα σαν άνθος θα κλίνει
και πόση η ψυχή μου θα λάβει χαρά,
πως σύντροφο τέτοιο για πάντοτε αφήνει
που δάκρυα με κάνει να χύνω πικρά.
»Μαζί κι η ψυχή μου μ' εσάς θα γελάσει
την ώρα που θα 'μαι νεκρός μες στη γη,
μα πριν τα δεσμά της τ' αδύνατα σπάσει,
μ' εμέ μη γελάτε μπροστά μου, σκληροί.
»Θνητοί, στο πλευρό μου πηδάτε, πηδάτε
να σπάστε τη λύρα στα μάτια μου εμπρός,
σφιχτά να μου δέστε τα χέρια τρεχάτε
κι εγώ δεν τ' αρνούμαι πως είμαι τρελός.
»Τρεχάτε και σπάστε αυτό το κεφάλι
να βγάλτε την τρέλα που μέσα του κλει,
κι αυτή την καρδιά μου ξεσκίστε που πάλλει,
να γένουμε φίλοι για πάντα πιστοί».
από το βιβλίο Στέφανος Μαρτζώκης, Στίχοι βάρβαροι και άλλα ποιήματα
εκδ. Ωκεανίδα, 2000
*** Το κύκνειον άσμα του Λεοπάρδη
Σιωπή, ένα τραγούδι θε να 'βγει αφ' το στόμα,
μία φλόγα θε να 'βγει αφ' τα σωθικά•
μπορεί κι η ψυχή του να έβγει αφ' το σώμα,
μαζί με τη φλόγα που καίει την καρδιά.
Η όψη του αλλάζει, το μέτωπο απλώνει,
το μάτι πλανιέται κι η κόμ' είναι ορθή•
θνητέ, κλίνε εμπρός του με σέβας το γόνυ
κι αυτός θεός είναι αυτή τη στιγμή.
Στο νου του, στα μάτια, στα σπλάχνα, στο στόμα
η έμπνευσις τρέχει ωσάν αστραπή•
σωπάτε για λίγο ν' ακούσετε ακόμα
τη λύπη που ο βάρδος στα στήθη του κλεί:
«Μια λύπη μού φθείρει τα σπλάχνα βαθεία
και χύνει φαρμάκι ωσάν την οχιά•
ακούω την ανάγκη στη δόλια καρδία,
ποθώ να λατρεύω κι εγώ μια καρδιά.
»Μά ποια θα σφογγίσει τα δάκρυα που χύνω,
και ποια θα προφέρει δύο λέξεις γλυκές;
Αυτήν την καρδιά μου που πάλλει σάς δίνω
να ιδείτε αν δεν είναι γιομάτη πληγές.
»Γυρεύω για πάντα να ζω στην απάτη,
λατρεία δε γυρεύω, δε θέλω ποτέ,
αγάπη, εσπλαχνία να δείχνει το μάτι
και σεις μοναχές σας γελάτε μ' έμέ.
»Γελάτε με τούτο το δύστυχο σώμα,
μαζί σας και η φύσις μ' εμέν' ας γελά,
ανόητο, τρελόνε καλείτε με ακόμα,
μα μη μ' αρνηθείτε μια μόνη ματιά.
»Σέ λίγο το σώμα σαν άνθος θα κλίνει
και πόση η ψυχή μου θα λάβει χαρά,
πως σύντροφο τέτοιο για πάντοτε αφήνει
που δάκρυα με κάνει να χύνω πικρά.
»Μαζί κι η ψυχή μου μ' εσάς θα γελάσει
την ώρα που θα 'μαι νεκρός μες στη γη,
μα πριν τα δεσμά της τ' αδύνατα σπάσει,
μ' εμέ μη γελάτε μπροστά μου, σκληροί.
»Θνητοί, στο πλευρό μου πηδάτε, πηδάτε
να σπάστε τη λύρα στα μάτια μου εμπρός,
σφιχτά να μου δέστε τα χέρια τρεχάτε
κι εγώ δεν τ' αρνούμαι πως είμαι τρελός.
»Τρεχάτε και σπάστε αυτό το κεφάλι
να βγάλτε την τρέλα που μέσα του κλει,
κι αυτή την καρδιά μου ξεσκίστε που πάλλει,
να γένουμε φίλοι για πάντα πιστοί».
από το βιβλίο Στέφανος Μαρτζώκης, Στίχοι βάρβαροι και άλλα ποιήματα
εκδ. Ωκεανίδα, 2000
Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014
251 ~ o Αλέξιος Μάινας στον Πέτρο Στεργιόπουλο
*** 
Το ένα, ακίνητο, άκρο
ενός ήχου της σιέστας
στον Πέτρο Στεργιόπουλο
Σταμάτησε σε μουντζούρες
να περιχέει η ζέστη
τα ρίγη των χαμηλών πυλώνων
στον ώμο του ποδηλάτη
που διορθώνει
κλακ
την αλυσίδα
εδώ και μέρες,
καθώς τώρα
το αθησαύριστο φως,
αφού μεγάλωσε και κυμάτισε
σαν πέστροφα μες στ' αγκάθια και τις σκιές του,
γέννησε και πέθανε κοκάλινο στα χωράφια.
Χέρσα χωρίς χαμομήλια και δημοκοπίες,
μέρες άπνοιας με δεμάτια λιγνών κορμών
σε μαύρο σκοινί σαν στάχυα,
στις οποίες
είδα να εκβάλλουν
κατά διαστήματα τα μονοπάτια με τις ξερολιθιές
στην κεντρική αρτηρία
του ασφαλτοστρωμένου δρόμου
κι εκεί που τελειώνει το κόκκινο χώμα
ν' αρχίζει η άυπνη έννοια
της (ανθρώπινης) παρουσίας
κι ανάμεσα στ' αγάλματα του τηλέγραφου
δυνατότητες ρημάτων σε αθημώνιαστα μπουκέτα κενού
κι αδιόρατες εναντιότητες
σ' ενότητες άδειας πίσσας,
υποκείμενης,
πάνω στην οποία.
από το βιβλίο του Αλέξιου Μάινα Το περιεχόμενο του υπόλοιπου
εκδ. Γαβριηλίδης, 2011
.
Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014
250 ~ ο Μάνος Χατζιδάκις στο Νίκο Γκάτσο
*** 
από τις Τρεις προσωπογραφίες
ΙΙΙ.
στον Νίκο Γκάτσο
Η γη καθώς τον γέννησε
Τον στόλισε
Πράσινα φύλλα της ιτιάς
Του έλατου και της ελιάς
Μα η σκέψη του τον βύθισε
Στης πολιτείας την άσφαλτο
Κ' έγινε πέτρα αρχαϊκή
Στη μνήμη των εφήβων
από το βιβλίο Μυθολογία
Εκδόσεις: Ύψιλον 1980
ακόμα:
ο Μάνος Χατζιδάκις
- στα Αυτοβιογραφικά και
- στο jukebox, η ποίηση στο τραγούδι ως ποιητής και ως συνθέτης
.
Ετικέτες Ποιήματα για τον Νίκο Γκάτσο, Ποιήματα του Μάνου Χατζιδάκι
Δευτέρα 19 Μαΐου 2014
249 ~ ο Λουίς Αντόνιο ντε Βιγένα για τον Μανουέλ Μουχίκα Λάινες
Luis Antonio de Villena for Manuel Mujica Láinez
*** 
Μια ηθική της παραίτησης
Για τον Μανουέλ Μουχίκα Λάινες
Μείνανε πίσω οι πυρκαγιές, το κούρσεμα, το χάος,
τ' ασημικά στους δρόμους, τα κάδρα ρημαγμένα, οι θάνατοι
ανώφελοι κι αιματηροί σαν πάντα. Η ξεφαντώστρα Ρώμη
που τώρα (και για κάμποσον καιρό) θα 'ναι μια πόλη σκυθρωπή
ίεροεξεταστική, κάτω απ' τους νόμους μιας σπανιόλικης πίστης.
Μπροστά ίσως να βρεθούν της Βενετιας τα καλόβολα μπράτσα.
Ο Ισπανός κληρικός που ξεφάντωσε στους εύθυμους δρόμους
της Ρώμης, που 'νιωσε να ζει σε μισθοφόρων γυναικών τις αγκαλιές,
που αυτός των δείπνων τους διάλεξε τα κρασιά, ρήμαξε περιουσίες
σε βιβλία, σε παρθένες —ραμμένες— κι αγόρια παλακίδες,
που άρπαξε σύφιλη κι έρωτα και διάβασε τ' αρχαία λατινικά
και τους νέους Λατίνους, ο συγγραφέας της Τροφαντής Ανδαλουσιάνας,
έργο του θριάμβου της ζωής (που τώρα για να δημοσιευτεί
θα χρειαστεί κάποιον επίλογο ηθικό γεμάτο από σταυρούς και αποκηρύξεις)
οδεύοντας για τη δημοκρατία της Βενετιάς, σκέφτεται τους συμπατριώτες του.
Δεν έχει χάσει τον καιρό του μ' αυτούς τους τύπους που πιστεύουν
σε κανόνες μοναστηρίσιους, αγαπούν τη βία κι απεχθάνονται την ανθρωπιά.
Μόνο λίγα βιβλία και καμιά ζωγραφιά αυτού του κόσμου τού ανήκουν.
Κάνας κιμπάρης άντρας ή καμιά αφεντογυναίκα φίλη των ωραίων πραγμάτων.
Τα υπόλοιπα; Μια σκοτεινή πολεμική παράδοση που τη μισεί.
Και γι αυτό φεύγει τώρα απ τη Ρώμη που υπήρξε θησανρός σωμάτων
αγγείων και μαλλιών. Και δίχως καν δισάκι οδεύει για τη Βενετιά.
Κι έτσι θε να 'ναι πάντα, πια το ξέρει. Αδέσμευτος, άστατος, ζητώντας
εδώ κι εκεί παλάτια ελεύθερων (κι αβέβαιων)
μαικήνων. Έτσι σ' όλη τη ζωή —στοχάζεται ο καλός παπάς—
ως ένα θάνατο φτωχό σε μια γωνιά, μονάχος (όλος θλίψη
ασφαλώς) ή ανάμεσα σε γέλια ανθρώπων δίχως γούστο, ούτε συμπόνια, ούτε ευφυΐα.
μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου
από την ανθολογία Σύγχρονη Ισπανική Ποίηση
εκδ. Γνώση, 1989
*** Μια ηθική της παραίτησης
Για τον Μανουέλ Μουχίκα Λάινες
Μείνανε πίσω οι πυρκαγιές, το κούρσεμα, το χάος,
τ' ασημικά στους δρόμους, τα κάδρα ρημαγμένα, οι θάνατοι
ανώφελοι κι αιματηροί σαν πάντα. Η ξεφαντώστρα Ρώμη
που τώρα (και για κάμποσον καιρό) θα 'ναι μια πόλη σκυθρωπή
ίεροεξεταστική, κάτω απ' τους νόμους μιας σπανιόλικης πίστης.
Μπροστά ίσως να βρεθούν της Βενετιας τα καλόβολα μπράτσα.
Ο Ισπανός κληρικός που ξεφάντωσε στους εύθυμους δρόμους
της Ρώμης, που 'νιωσε να ζει σε μισθοφόρων γυναικών τις αγκαλιές,
που αυτός των δείπνων τους διάλεξε τα κρασιά, ρήμαξε περιουσίες
σε βιβλία, σε παρθένες —ραμμένες— κι αγόρια παλακίδες,
που άρπαξε σύφιλη κι έρωτα και διάβασε τ' αρχαία λατινικά
και τους νέους Λατίνους, ο συγγραφέας της Τροφαντής Ανδαλουσιάνας,
έργο του θριάμβου της ζωής (που τώρα για να δημοσιευτεί
θα χρειαστεί κάποιον επίλογο ηθικό γεμάτο από σταυρούς και αποκηρύξεις)
οδεύοντας για τη δημοκρατία της Βενετιάς, σκέφτεται τους συμπατριώτες του.
Δεν έχει χάσει τον καιρό του μ' αυτούς τους τύπους που πιστεύουν
σε κανόνες μοναστηρίσιους, αγαπούν τη βία κι απεχθάνονται την ανθρωπιά.
Μόνο λίγα βιβλία και καμιά ζωγραφιά αυτού του κόσμου τού ανήκουν.
Κάνας κιμπάρης άντρας ή καμιά αφεντογυναίκα φίλη των ωραίων πραγμάτων.
Τα υπόλοιπα; Μια σκοτεινή πολεμική παράδοση που τη μισεί.
Και γι αυτό φεύγει τώρα απ τη Ρώμη που υπήρξε θησανρός σωμάτων
αγγείων και μαλλιών. Και δίχως καν δισάκι οδεύει για τη Βενετιά.
Κι έτσι θε να 'ναι πάντα, πια το ξέρει. Αδέσμευτος, άστατος, ζητώντας
εδώ κι εκεί παλάτια ελεύθερων (κι αβέβαιων)
μαικήνων. Έτσι σ' όλη τη ζωή —στοχάζεται ο καλός παπάς—
ως ένα θάνατο φτωχό σε μια γωνιά, μονάχος (όλος θλίψη
ασφαλώς) ή ανάμεσα σε γέλια ανθρώπων δίχως γούστο, ούτε συμπόνια, ούτε ευφυΐα.
μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου
από την ανθολογία Σύγχρονη Ισπανική Ποίηση
εκδ. Γνώση, 1989
Τρίτη 6 Μαΐου 2014
248 ~ ο Μίλτος Σαχτούρης για τον Αρθούρο Ρεμπώ
Miltos Sahtouris for Arthur Rimbaud
*** 
Αρθούρε, Ε Αρθούρε!
Για να μη τους ξεχνάμε
Σήμερα ας πούμε πως είμαι στη Νέα Ορλεάνη,
δεν έχω ούτε ένα τσιγάρο στην τζέπη μου, ούτε
έναν παπαγάλο πράσινο στο δωμάτιό μου.
Την ίδια εποχή χιλιάδες ποδήλατα τρέχουν εδώ
κι εκεί στη βιβλιοθήκη μου, στέκει κι ένας
άνθρωπος από χρυσάφι.
Είπα στη Νέα Όρλεάνη κι ούτε δεκάρα
στην τζέπη μου. Όμως στη βιβλιοθήκη μου έχω
ένα ολόχρυσο πτώμα που με κοιτάζει μ' εκατομμύρια
δολάρια καί τ' όνομά του λέγεται...
Αρθούρος Ρεμπώ
από τη συλλογή "Καταβύθιση" 1991
Μίλτου Σαχτούρη: Ποιήματα 1980-1998
εκδ. Κέδρος, 2001
ακόμα:
- o Μίλτος Σαχτούρης στην Κίχλη
.
*** Αρθούρε, Ε Αρθούρε!
Για να μη τους ξεχνάμε
Σήμερα ας πούμε πως είμαι στη Νέα Ορλεάνη,
δεν έχω ούτε ένα τσιγάρο στην τζέπη μου, ούτε
έναν παπαγάλο πράσινο στο δωμάτιό μου.
Την ίδια εποχή χιλιάδες ποδήλατα τρέχουν εδώ
κι εκεί στη βιβλιοθήκη μου, στέκει κι ένας
άνθρωπος από χρυσάφι.
Είπα στη Νέα Όρλεάνη κι ούτε δεκάρα
στην τζέπη μου. Όμως στη βιβλιοθήκη μου έχω
ένα ολόχρυσο πτώμα που με κοιτάζει μ' εκατομμύρια
δολάρια καί τ' όνομά του λέγεται...
Αρθούρος Ρεμπώ
από τη συλλογή "Καταβύθιση" 1991
Μίλτου Σαχτούρη: Ποιήματα 1980-1998
εκδ. Κέδρος, 2001
ακόμα:
- o Μίλτος Σαχτούρης στην Κίχλη
.
Ετικέτες Ποιήματα για τον Αρθούρο Ρεμπώ, Ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη
Τετάρτη 23 Απριλίου 2014
247 ~ ο Μάνος Χατζιδάκις στον Γιώργο Σεφέρη
*** 
από τις Τρεις προσωπογραφίες
ΙΙ.
στον Γιώργο Σεφέρη
Από τη Μικρασία μετά την καταστροφή, ένας αστός ξεκίνησε με μια βαλίτσα αναμνήσεων στο χέρι, γύρισε χώρες μακρινές και πολιτείες άγνωστες, μάζεψε ακριβό υλικό και συνταγές, μέτρα, ρυθμούς και χρώματα, και τέλος γύρισε στη χώρα του, έχτισε με τα χέρια του σπίτι σημερινό κ' ελληνικό, εμπήκε μέσα, κλείδωσε και από τότε πια κανείς δεν τον συνάντησε στην αγορά
από το βιβλίο Μυθολογία
Εκδόσεις: Ύψιλον 1980
ακόμα:
ο Μάνος Χατζιδάκις
- στα Αυτοβιογραφικά και
- στο jukebox, η ποίηση στο τραγούδι ως ποιητής και ως συνθέτης
.
Ετικέτες Ποιήματα για τον Γιώργο Σεφέρη, Ποιήματα του Μάνου Χατζιδάκι
Πέμπτη 10 Απριλίου 2014
246 ~ ο Κωστής Παλαμάς για τον Ιάκωβο Πολυλά
*** 
Όταν πέθανε ο Πολυλάς
Ρυθμών και Στοχασμών άυλα φτερά και χέρια
τη λυτρωμένη την ψυχή σου απ' το κορμί της
την πήραν και την παν ολόισα προς τ' αστέρια'
στέκετ' εκεί η πομπή και κόβει την ορμή της.
Στων παραδείσων τα υπερκόσμια καλοκαίρια,
στης Λύρας τ' άστρο, εκεί που ο ψάλτης και ο τεχνίτης
λάμπουν αθάνατ' από πνεύμα περιστέρια,
του Σολωμού σε σέρνει ο ίσκιος ο μαγνήτης.
Πατρικά σ' οδηγεΐ σε δυο Θαβώρ αγνάντια.
σ' αφήνει εκεί και λέει: «Να η δόξα σου! Εδώ στάσου,
κ' ένα ταίρι γιγάντειο σαν από διαμάντια
κατάβαθα αβασίλευτο βλέπε μπροστά σου,
και σαν αέρι από λατρεία πνέε τριγύρω
στον Όμηρο, μακάριε, και στο Σαιξπήρο!»
1896
Κωστή Παλαμά Άπαντα, τόμος 3ος.
εκδ. Μπίρη, 1972 (με την επιμέλεια του Ιδρύματος Κωστή Παλαμά)
ακόμα:
Ο Κωστής Παλαμάς
- στα Αυτοβιογραφικά,
- στo γράμμα σε χαρτί, και
- στα λογοτεχνικά ταξίδια στον κόσμο
.
Ετικέτες Ποιήματα για τον Ιάκωβο Πολυλά, Ποιήματα του Κωστή Παλαμά
Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014
245 ~ ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης στην Ειρήνη Δεντρινού
*** 
Τραγούδα ψάλλε πάλι στο προστάζει
Κι ας τήζεσαι κι ας λιώνεις απ' τη θλίψη
Με μια γλυκειά ματιά θα σ' ανταμείψει
Που αχ! πλιο πικρό θα κάμει το μαράζι
Κι αν υποφέρνεις τόσο τι πειράζει
Τι πειράζει αν το πάθος σε συντρίψει
Δεν πρέπει το τραγούδι να της λείψει
Θέλει μ' αυτό η κυρά να διασκεδάζει
Κι ύμνο ποτέ χαράς δε θα τονίσει
Η λύρα μου που αδιάκοπα την κρούω
Τέτοια κυρά γιατί θα μ' αγαπήσει;
Ευτυχισμένους άλλους θε ν' ακούω
Πικρό για με κι η αγάπη είναι μαρτύριο
από το βιβλίο Κωνσταντίνος Θεοτόκης, Τα Σονέτα
εκδ. Ωκεανίδα, 1999
.
Ετικέτες Ποιήματα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη
Σάββατο 15 Μαρτίου 2014
244 ~ η Ειρήνη Δεντρινού στον Κωνσταντίνο Θεοτόκη
*** 
Ατίμητο είναι ο στίχος σου πετράδι
Με τη θεϊκιά σου λάμψη που φωτίζει
Κι αυτόν τον ολοσκότεινο τον Άδη
Θωρείς τον σαν τ' αγρίμι που μανίζει
Μα και τον νιώθεις τρυφερό σαν χάδι
Την παραδείσια γλύκα να χαρίζει
Σε άτεχνο δεν θρονιάζεται ρημάδι
Μα σε ναό υπερκόσμιο αντιφεγγίζει
Γοργά κυλούν οι στίχοι σου σα ρέμα
Δροσίζοντας και τ' άγονο το χώμα
Κι είναι γραμμένοι όλο με σάρκα κι αίμα
Τι σου γράφει της μοίρας το βιβλίο
Ποιος ξέρει. Μα τραγούδα ψάλλε ακόμα
Για σε κι ο πόνος είναι μεγαλείο
* ποίημα δημοσιευμένο στην συλλογή της Ειρήνης Α. Δεντρινού "Σονέττα"
έκδοση Γραμμάτων Αλεξανδρείας, 1916
από το βιβλίο Κωνσταντίνος Θεοτόκης, Τα Σονέτα
εκδ. Ωκεανίδα, 1999
.
Κυριακή 2 Μαρτίου 2014
243 ~ ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης στον Ιάκωβο Πολυλά
*** 
Στον Ιάκωβο Πολυλά
όταν εμετάφρασε τον Αμλέτο
Στην άπειρη του Σαίξπηρ φαντασία
Πετούμενος φανέρωσες τα βάθη
Του πέλαγου στην ύστερη Δανία
Και χιονισμένο τάφο ήρωα που εχάθη.
Μπρος του αντηχάει η φωνή της σκιάς του αγία:
«Πρέπει κι η Ελλάδα τη δόξα μου να μάθει
Να 'χει στη γη της δόξας η Οφηλία
Μνήμη λαμπρή για τα δεινά της πάθη
Τ' είναι κι αυτή αδελφή της Αντιγόνης
Κι ο Σαίξπηρ, αδελφός του Σοφοκλέα,
Μιας άλλης καταράστηκε θεάς το θρόνο
Που τον άγριο θυμό της Τεισιφόνης
Για το έγκλημα Κεινής και του Φονέα
Έσυρε ευτύς και σβήστηκε στο χρόνο.»
από το βιβλίο Κωνσταντίνος Θεοτόκης, Τα Σονέτα
εκδ. Ωκεανίδα, 1999
Ετικέτες Ποιήματα για τον Ιάκωβο Πολυλά, Ποιήματα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη
Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014
242 ~ ο Ηλίας Λάγιος στον Νάσο Βαγενά
*** 
Requiem
στον Νάσο Βαγενά
Ιδού, λοιπόν εγώ, φτασμένος
εκεί που σώθηκαν τα νιάτα μου. Μην έχοντας
τίποτε για δικό μου, μην κατέχοντας
καν υλικά αγαθά. Ν' αναλογίζομαι το τίμημα
της άλλοτε χαράς. Ζυγίζοντας και κρίνοντας
τις πράξεις και τα έργα μου.
Ζυγίζοντας και κρίνοντας.
Ιδού, λοιπόν εγώ, το χίλια εννιακόσια ενενήντα επτά, να προσμετρώ
τους φίλους μου, στα δάχτυλα των δυο χεριών.
(Ίσως είχα, το πάλαι, αναφερθεί σ' αυτό το σκυθρωπό αξίωμα:
ήμερα άρτου και οίνου και άλατος vitae et mortis).
Ω σκοτάδι, σκοτάδι, σκοτάδι,
στριγγή πνευματική καταχνιά, άναστρε θόλε, ευλογημένη
δύναμη πού ήσουν κι όχι πια, φτωχή κι αλλοιωμένη
υπόμνηση της δύναμης, φωνή που υπομένει,
κουλή, ταγκισμένη φωνή, χρυσοκέντητο ξεσκισμένο υφάδι,
γρατσουνισμένη πυρά, λιγδιασμένη πηγή, σταματημένο χάδι,
μαρτυρικό κι ανήμπορο, νέκυιο σημάδι,
ανύποπτη έκταση των χεριών στην οικουμένη.
(Μουζικούλες, 1997)
από την Ακτή, τχ. 49
Χειμώνας 2001
.
Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014
241 ~ ο Κωστής Παλαμάς για τον Ηλία Βουτιερίδη
*** 
Για τον "Προσκυνητή" του
Προσκυνητής ακούμπησε στης Πολιτείας την πόρτα,
δειλά χτυπάει με το ραβδί, βουβή στον ώμο η λύρα,
κυπαρισσένιο το ραβδί κ' ελεφαντένια η λύρα.
«Άνοιξε μάννα, γύρισα, βαρέθηκα τα ξένα!"
Στριγγιά φωνή αποκρίθηκε μέσ' απ' το καστρoπόρτι:
"Εδώ τραγούδια δε λαλούν, εδώ βροντάν τουφέκια'
ω στερνοπαίδι του όνειρου, των έργων εδώ η μάννα».
Προσκυνητής ξεκρέμασε τη λύρα, το τραγούδι
σαν το ποτάμι φούσκωσε στης Πολιτείας την πόρτα,
κι άνοιξε η πόρτα διάπλατη, κι όχι απ' ανθρώπου χέρι,
και γοργοτάραξε σεισμός κυκλώπικο το κάστρο.
Προσκυνητής μπροστά τραβάει στην Πολιτεία και μπαίνει
και το ραβδί του σκήπτρο είναι και η λύρα του κορώνα.
Του στρώνουν οι τριανταφυλλιές το δρόμο να περάση,
και τ' αηδονάκια τ' Απριλιού τού λένε: «Καλώς ήρθες!
Όπου τραγούδια δε λαλούν, σωπαίνουν τα τουφέκια.
Τα στερνοπαίδια τού όνειρου, των έργων οι σποριάδες!»
1907
Κωστή Παλαμά Άπαντα, τόμος 5ος.
εκδ. Μπίρη, 1972 (με την επιμέλεια του Ιδρύματος Κωστή Παλαμά)
ακόμα:
Ο Κωστής Παλαμάς
- στα Αυτοβιογραφικά,
- στo γράμμα σε χαρτί, και
- στα λογοτεχνικά ταξίδια στον κόσμο
.
Ετικέτες Ποιήματα του Κωστή Παλαμά
