ποίημα για σένα: Ιουλίου 2008

ποίημα για σένα

Τρίτη 22 Ιουλίου 2008

72 ~ ο Ραφαέλ Αλμπέρτι για τον Λουίς Θερνούδα

Rafael Alberti for Luis Cernuda

***

Στον Luis Cernuda, ο αέρας του Νότου ψάχνοντας στην Αγγλία

Αν ο αέρας θα έλεγε μια ημέρα:

- Είμαι κουρασμένος,
εξαντλημένος απ' τ' όνομά μου… Δεν θέλω πια
ούτε με το αρχικό μου να υπογράψω την μπούκλα
του γαρίφαλου, το κατσάρωμα του τριαντάφυλλου,
το λεπτό ζαρωματάκι στο ρέμα,
τη χαριτωμένη κατεύθυνση της θάλασσας και το λακκάκι
που γελά στο μάγουλο του πανιού…

Αποπροσανατολισμένος, ανεβαίνω τις απαλές,
κοιμισμένες επιφάνειες
που στεγάζουν το όνειρό μου.
Ρέω μέσα απ' τις περικοκλάδες,
διαπερνώ τους τυφλούς θόλους των πύργων'
Τυλίγω, την ήδη αγνή λεπτότητα, τους δρόμους
των αιχμηρών γωνιών, διαπερνώντας,
σπάζοντας και χαλώντας τους μεντεσέδες, βαθείς
προθαλάμους που οδηγούν σε πράσινες αυλές
όπου το επιβλητικό νερό, γλυκό κι απελπισμένο,
μου θυμίζει τον πόθο μου...

Ψάχνω και ψάχνω να ονομαστώ
Με ποιά νέα λέξη, με ποιόν τρόπο;
Δεν υπάρχει φύσημα, δεν υπάρχει πνοή,
αναπνοή ικανή να δώσει φτερά
σ' αυτή την άγνωστη φωνή που θα με ονομάσει;

Απογοητευμένος, ψάχνω και ψάχνω ένα σημάδι,
ένα κάτι ή κάποιον να με αντικαταστήσει
να είναι όπως εγώ και στη νωπή μνήμη
όλου εκείνου, εύθραυστος
λεπτεπίλεπτος από κούνια και μ' ένα ψίθυρο ζεστό,
να διατηρεί το ίδιο τρέμουλο,
την ίδια ανάσα που είχα το πρώτο
πρωινό που γεννήθηκα, όταν το φως μου είπε:
- Πέτα. Εσύ είσαι ο αέρας.

Αν ο αέρας θα έλεγε μια ημέρα αυτό…

μτφ: Μαριάννα Τζανάκη (Γητ)


A Luis Cernuda, Aire Del Sur Buscado En Inglaterra

Si el aire se dijera un día:
?Estoy cansado,
rendido de mi nombre… Ya no quiero
ni mi inicial para firmar el bucle
del clavel, el rizado de la rosa,
el pliegecillo fino del arroyo,
el gracioso volante de la mar y el hoyuelo
que ríe en la mejilla de la vela…

Desorientado, subo de las blandas,
dormidas superficies
que dan casa a mi sueño.
Fluyo de las paradas enredaderas, calo
los ciegos ajimeces de las torres;
tuerzo, ya pura delgadez, las calles
de afiladas esquinas, penetrando,
roto y herido de los quicios, hondos
zaguanes que se van a verdes patios
donde el agua elevada me recuerda,
dulce y desesperada, mi deseo…

Busco y busco llamarme
¿con qué nueva palabra, de qué modo?
¿No hay soplo, no hay aliento,
respiración capaz de poner alas
a esa desconocida voz que me denomine?

Desalentado, busco y busco un signo,
un algo o alguien que me sustituya
que sea como yo y en la memoria
fresca de todo aquello, susceptible
de tenue cuna y cálido susurro,
perdure con el mismo
temblor, el mismo hálito
que tuve la primera
mañana en que al nacer, la luz me dijo:
?Vuela. Tú eres el aire.

Si el aire se dijera un día eso…

Ετικέτες

22.7.08 0 comments

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008

71 ~ ο Φρανκ Ο' Χάρα στον Γκότφριντ Μπεν

Frank O'Hara for Gottfried Benn

***

Στον Gottfried Benn

H ποίηση δεν είναι όργανα
που λειτουργούν κάποιες φορές
έπειτα σ' εγκαταλείπουν
με τα γηρατειά σου γελούν
μεθούν με τα νιάτα σου
η ποίηση είναι κομμάτι σου

σαν το σθένος ενός έθνους
στον πόλεμο κινείται γοργά
στης άμυνας την πρόκληση ή της επίθεσης
δύναμη ξέφρενη
ένα ένστικτο για αυτο-διακήρυξη

όπως των εθνών τα λάθη της απορροφούνται
μέσα στην έξαψη πλευρών και γωνιών
πολεμώντας το κενό των κύκλων
μια συμπάγεια ελαττωματικών τοποθεσιών
τα έθνη πάνε απ' το κακό στο χειρότερο

λαθεμένα όμως δεν φανερώνονται
μέσα στης τραγωδίας το παγκόσμιο φως


από την Ανθολογία αμερικανικής ποίησης
του εικοστού αιώνα
του Γιάννη Λειβαδά
εκδ. Ηριδανός, 2007

.

Ετικέτες

11.7.08 0 comments

Τρίτη 1 Ιουλίου 2008

70 ~ ο Ρόμπερτ Λόουελ στον Τζων Μπέρρυμαν

Robert Lowell for John Allyn Berryman

***

Για τον Τζων Μπέρρυμαν 1

Νιώθω ότι ξέρω με τι καταπιάστηκες, εσύ
ξέρεις με τι καταπιάστηκα - είμαστε λέξεις'
Τζων, χρησιμοποιήσαμε τη γλώσσα λες και την είχαμε πλάσει.
Η τύχη έστριψε το κέρμα, και πλοκή το κατάπιε,
το τέρας που χασμουριέται για το πινάκιο της φακής του.
Αχ, η μοναχικότητα, λες και θα προτιμούσαμε να ανεβαίναμε
σε κανένα βράχο πλάι σ' ένα χορταριασμένο ρυάκι και να μετρούσαμε τα πρόβατα...
από τη φήμη που ανανεώνει την ψυχή, όχι όμως και την καρδιά.
Η παλίρροια ξεβράζει θαύματα: ποταμούς, λινγκουίνι,
τενεκεδάκια μπύρας, μύδια, ρυάκια αίματος' πόσο κεφάτα καλπάζουν
για να προλάβουν την άμπωτη - ο Χέρμπερτ, ο Θορώ, ο Πασκάλ
γεννήθηκαν για να πεθάνουν από τη μεγαλοκαρδία των αθλητών στα σαράντα -
ο Αβραάμ αναπαραγόταν με λιγότερο προσδοκώμενο,
ο ουρανός ήταν φίλος του, η γη οπαδός του.

.

Για τον Τζων Μπέρρυμαν 2

(Ιανουάριος, μετά το θάνατό του)

Οι νοτιοδυτικές πολιτείες σου και η Νέα Αγγλία μου είναι η μέρα με τη νύχτα'
ο χειμώνας στην Αγγλία ακόμη είναι πράσινος εκτός εποχής,
εδώ νυχτώνει από τις τέσσερις. Πότε θα σε δω,
Τζων; Η εικόνα σου ξαναζωντανεύει στη μνήμη μου,
ένα δίχτυ πολύ αριστοτεχνικά πλεγμένο για να πιάσει μικρά ψάρια.
Θυσανοπώγων, οι βικτωριανοί όταν ξυπνούσαν σου έμοιαζαν...
Πέρσι τα Χριστούγεννα στο Τσέλσι, εκεί όπου πέθανε ο Ντύλαν Τόμας -
ασταμάτητος, υψηλόφρων χωρίς σιγουριά,
από εύθυμη στόφα και σκληρά μπερδεμένος.
"Το σκεφτόμουν στο δείπνο, δεν θα σε ξαναδώ ποτέ".
Ένας χρόνος μανιασμένης αποχής απ' το ποτό, τρία-τέσσερα βιβλία...
Φοιτητής κατ' ουσίαν, κάποτε ξυριζόσουν κόντρα σαν τον Τζόυς,
ζορίστηκες στον αγώνα ταχύτητας, ξεπατώθηκες -
αυτοκτονία, το αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου.

μτφ: Ελεάννα Πανάγου


από την Ποίηση - τ.21, Άνοιξη 2003
.

Ετικέτες

1.7.08 1 comments