ποίημα για σένα: Ιουνίου 2014

ποίημα για σένα

Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

252 ~ ο Στέφανος Μαρτζώκης για τον Τζάκομο Λεοπάρντι

Stefanos Martzokis for Giacomo Leopardi

***

Το κύκνειον άσμα του Λεοπάρδη

Σιωπή, ένα τραγούδι θε να 'βγει αφ' το στόμα,
μία φλόγα θε να 'βγει αφ' τα σωθικά•
μπορεί κι η ψυχή του να έβγει αφ' το σώμα,
μαζί με τη φλόγα που καίει την καρδιά.

Η όψη του αλλάζει, το μέτωπο απλώνει,
το μάτι πλανιέται κι η κόμ' είναι ορθή•
θνητέ, κλίνε εμπρός του με σέβας το γόνυ
κι αυτός θεός είναι αυτή τη στιγμή.

Στο νου του, στα μάτια, στα σπλάχνα, στο στόμα
η έμπνευσις τρέχει ωσάν αστραπή•
σωπάτε για λίγο ν' ακούσετε ακόμα
τη λύπη που ο βάρδος στα στήθη του κλεί:

«Μια λύπη μού φθείρει τα σπλάχνα βαθεία
και χύνει φαρμάκι ωσάν την οχιά•
ακούω την ανάγκη στη δόλια καρδία,
ποθώ να λατρεύω κι εγώ μια καρδιά.

»Μά ποια θα σφογγίσει τα δάκρυα που χύνω,
και ποια θα προφέρει δύο λέξεις γλυκές;
Αυτήν την καρδιά μου που πάλλει σάς δίνω
να ιδείτε αν δεν είναι γιομάτη πληγές.

»Γυρεύω για πάντα να ζω στην απάτη,
λατρεία δε γυρεύω, δε θέλω ποτέ,
αγάπη, εσπλαχνία να δείχνει το μάτι
και σεις μοναχές σας γελάτε μ' έμέ.

»Γελάτε με τούτο το δύστυχο σώμα,
μαζί σας και η φύσις μ' εμέν' ας γελά,
ανόητο, τρελόνε καλείτε με ακόμα,
μα μη μ' αρνηθείτε μια μόνη ματιά.

»Σέ λίγο το σώμα σαν άνθος θα κλίνει
και πόση η ψυχή μου θα λάβει χαρά,
πως σύντροφο τέτοιο για πάντοτε αφήνει
που δάκρυα με κάνει να χύνω πικρά.

»Μαζί κι η ψυχή μου μ' εσάς θα γελάσει
την ώρα που θα 'μαι νεκρός μες στη γη,
μα πριν τα δεσμά της τ' αδύνατα σπάσει,
μ' εμέ μη γελάτε μπροστά μου, σκληροί.

»Θνητοί, στο πλευρό μου πηδάτε, πηδάτε
να σπάστε τη λύρα στα μάτια μου εμπρός,
σφιχτά να μου δέστε τα χέρια τρεχάτε
κι εγώ δεν τ' αρνούμαι πως είμαι τρελός.

»Τρεχάτε και σπάστε αυτό το κεφάλι
να βγάλτε την τρέλα που μέσα του κλει,
κι αυτή την καρδιά μου ξεσκίστε που πάλλει,
να γένουμε φίλοι για πάντα πιστοί».


από το βιβλίο Στέφανος Μαρτζώκης, Στίχοι βάρβαροι και άλλα ποιήματα
εκδ. Ωκεανίδα, 2000

28.6.14 0 comments

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

251 ~ o Αλέξιος Μάινας στον Πέτρο Στεργιόπουλο

***

Το ένα, ακίνητο, άκρο
ενός ήχου της σιέστας


στον Πέτρο Στεργιόπουλο

Σταμάτησε σε μουντζούρες
να περιχέει η ζέστη
τα ρίγη των χαμηλών πυλώνων
στον ώμο του ποδηλάτη
που διορθώνει
κλακ
την αλυσίδα
εδώ και μέρες,
καθώς τώρα
        το αθησαύριστο φως,
        αφού μεγάλωσε και κυμάτισε
        σαν πέστροφα μες στ' αγκάθια και τις σκιές του,
        γέννησε και πέθανε κοκάλινο στα χωράφια.
Χέρσα χωρίς χαμομήλια και δημοκοπίες,
        μέρες άπνοιας με δεμάτια λιγνών κορμών
        σε μαύρο σκοινί σαν στάχυα,
        στις οποίες
        είδα να εκβάλλουν
        κατά διαστήματα τα μονοπάτια με τις ξερολιθιές
στην κεντρική αρτηρία
        του ασφαλτοστρωμένου δρόμου
κι εκεί που τελειώνει το κόκκινο χώμα
ν' αρχίζει η άυπνη έννοια
        της (ανθρώπινης) παρουσίας
κι ανάμεσα στ' αγάλματα του τηλέγραφου
δυνατότητες ρημάτων σε αθημώνιαστα μπουκέτα κενού
κι αδιόρατες εναντιότητες
σ' ενότητες άδειας πίσσας,
              υποκείμενης,
              πάνω στην οποία.


από το βιβλίο του Αλέξιου Μάινα Το περιεχόμενο του υπόλοιπου
εκδ. Γαβριηλίδης, 2011

.
16.6.14 0 comments

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

250 ~ ο Μάνος Χατζιδάκις στο Νίκο Γκάτσο

***

από τις Τρεις προσωπογραφίες

ΙΙΙ.
στον Νίκο Γκάτσο

Η γη καθώς τον γέννησε
Τον στόλισε
Πράσινα φύλλα της ιτιάς
Του έλατου και της ελιάς
Μα η σκέψη του τον βύθισε
Στης πολιτείας την άσφαλτο
Κ' έγινε πέτρα αρχαϊκή
Στη μνήμη των εφήβων


από το βιβλίο Μυθολογία
Εκδόσεις: Ύψιλον 1980


ακόμα:
ο Μάνος Χατζιδάκις
- στα Αυτοβιογραφικά και
- στο jukebox, η ποίηση στο τραγούδι ως ποιητής και ως συνθέτης
.

Ετικέτες ,

2.6.14 0 comments