ποίημα για σένα: Ιανουαρίου 2008

ποίημα για σένα

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008

49 ~ ο Ραφαέλ Αλμπέρτι στον Γκουστάβο Αντόλφο Μπέκερ

Rafael Alberti for Gustavo Adolfo Bécquer
***

ΤΡΕΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
Αφιέρωμα στον G.A. Bequer

Πρόλογος

Δεν είχανε χρονίσει ακόμα μήτε ο αρχάγγελος μήτε το ρόδο.
Όλα είταν πριν απ' το βέλασμα πριν απ' το κλάμα.
Όταν το φως δεν ήξερε καλά-καλά
αν η θάλασσα θα γεννούσε αγόρι ή κορίτσι.
Όταν ο άνεμος ονειρευότανε μαλλιά να τα χτενίζει,
γαρούφαλα και μάγουλα να κατακαίει η φωτιά
και το νερό να ξεδιψάει από δυο χείλη ράθυμα.
Όλα είταν πριν από το κορμί και τ' όνομα,
πριν απ' το χρόνο.

Λοιπόν θυμάμαι μια φορά στον ουρανό...

Πρώτη ανάμνηση
...Ένα κομμένο κρίνο...
G.A.B.


Εβάδιζε μ' ένα λύγισμα κρίνου συλλογισμένου,
πουλιού σχεδόν που εννόησε πως πρέπει να γεννήσει,
κοιτώντας δίχως να κοιτάζεται σ' ένα φεγγάρι
που παρασταίνονταν μες στ' όνειρό της σαν καθρέφτης,
σε μια σιωπή χιονιού που ανύψωνε τα πόδια της.
Σε μια σιωπή σκυμένη.
Είτανε πριν από την άρπα, τη βροχή, πριν απ' τα λόγια.
Δεν ήξερε.
Άσπρη μαθητευόμενη του αέρα,
τρεμούλιαζε με τ' άστρα, με τα δέντρα και με τ' άνθος.
Ο μίσχος της, τ' ανάστημά της πράσινο.
Με τα δικά μου αστέρια που μη ξέροντας,
δυο βάλτους θέλοντας να σκάψουνε στα μάτια της
σε δυο πέλαγα τη βυθίσανε.
Θυμάμαι...

Κι έπειτα τίποτα. Νεκρή να φεύγει και να χάνεται.

Δεύτερη ανάμνηση
Ήχοι φιλιών και φτεροκοπήματα
G.A.B.


Πιο πριν,
πολύ πιο πριν από την επανάσταση των ίσκιων,
πριν πέσουνε πάνω στον κόσμο τ' αναμμένα φτερά,
κι ένα πουλί μπορέσει να πεθάνει για ένα κρίνο.
Ακόμα, πριν μου γυρέψεις
τον αριθμό και την τοποθεσία του κορμιού μου.
Πολύ πριν από το κορμί.
Στον καιρό της ψυχής.
Όταν όρθωσες στο δίχως στέμμα μέτωπο τ' ουρανού
την πρώτη δυναστεία του ονείρου.
Όταν εσύ, κοιτάτοντάς με μέσα στο μηδέν
επινόησες την πρώτη λέξη.

Τότε η συνάντησή μας.

Τρίτη ανάμνηση
...πίσω από τη βεντάλια
με τα χρυσά φτερά...
G.A.B.


Τα βαλς τ' ουρανού δεν είχαν ακόμα αρραβωνιάσει
το γιασεμί και το χιόνι,
δεν είχαν οι άνεμοι συλλογιστεί την πιθανή μουσική των μαλλιών σου,
ούτε κι ο βασιλιάς είχε προστάξει να ενταφιαστεί σ' ένα βιβλίο η βιολέττα.
Όχι.
Είταν ο καιρός που ταξίδευε το χελιδόνι
χωρίς τ' αρχικά μας στο ράμφος του.
Που οι καμπανέλλες κι οι κλιματίδες μαραίνονταν
δίχως εξώστες κι άστρα για να σκαρφαλώσουν.
Είταν εκείνος ο καιρός
που δεν υπήρχε ένα άνθος για να γείρει το κεφάλι του στον ώμο ενός πουλιού.

Και τότε, πίσω απ' τη βεντάλια σου, το πρώτο μας φεγγάρι.

μτφ: Τάκης Σινόπουλος


από την Ανθολογία της Ευρωπαϊκής και Αμερικανικής ποιήσεως του Κλέωνος Β. Παράσχου
εκδ. Παρουσία, 1999



TRES RECUERDOS DEL CIELO
Homenaje a Gustavo Adolfo Bécquer

Prólogo
No habían cumplido años ni la rosa ni el arcángel.
Todo, anterior al balido y al llanto.
Cuando la luz ignoraba todavía
si el mar nacería niño o niña.
Cuando el viento soñaba melenas que peinar
y claveles el fuego que encender y mejillas
y el agua unos labios parados donde beber.
Todo, anterior al cuerpo, al nombre y al tiempo.
Entonces yo recuerdo que, una vez, en el cielo...

Primer recuerdo

... una azucena tronchada...
G.A.BÉCQUER

Paseaba con un dejo de azucena que piensa,
casi de pájaro que sabe ha de nacer.
Mirándose sin verse a una luna que le hacía espejo el sueño
y a un silencio de nieve que le elevaba los pies.
A un silencio asomada.
Era anterior al arpa, a la lluvia y a las palabras.
No sabía.
Blanca alumna del aire,
temblaba con las estrellas, con la flor y los árboles.
Su tallo, su verde talle.
Con las estrellas mías
que, ignorantes de todo,
por cavar dos lagunas en sus ojos
la ahogaron en dos mares.
Y recuerdo...
Nada más: muerta, alejarse.

Segundo recuerdo
... rumor de besos y batir de alas...
G.A.BÉCQUER.


También antes,
mucho antes de la rebelión de las sombras,
de que al mundo cayeran plumas incendiadas
y un pájaro pudiera ser muerto por un lirio.
Antes, antes que tú me preguntaras
el número y el sitio de mi cuerpo.
Mucho antes del cuerpo.
En la época del alma.
Cuando tú abriste en la frente sin corona del cielo
la primera dinastía del sueño.
Cuando tú, al mirarme en la nada,
inventaste la primera palabra.
Entonces, nuestro encuentro.

Tercer recuerdo... detrás del abanico de plumas de oro...
G.A.BÉCQUER.


Aún los valses del cielo no habían desposado al jazmín y la
nieve,
ni los aires pensado en la posible música de tus cabellos,
ni decretado el rey que la violeta se enterrara en un libro.
No.
Era la era en que la golondrina viajaba
sin nuestras iniciales en el pico.
En que las campanillas y las enredaderas
morían sin balcones que escalar y estrellas.
La era
en que al hombro de un ave no había flor que apoyara la cabeza.
Entonces, detrás de tu abanico, nuestra luna primera.


.

Ετικέτες

24.1.08 3 comments

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2008

48 ~ ο Διονύσης Καψάλης στον Γιώργο Κοροπούλη

***

Στον ίδιο σταθμό
Στον Γιώργο Κοροπούλη

Και χρόνια τώρα τα βαγόνια
φεύγουν με τη δική μας κλήρα,
κι εμείς εδώ, σαν τον Φιλύρα,
γεννάμε πόνους και τριζόνια.

Το ξέρω, κι άπλωναν σεντόνια
έξω στους δρόμους που δεν πήρα'
κρυώνω, σχόλασε η μοίρα
τις ρίμες σαν τα χελιδόνια.

Σχόλασε η μέρα, και τα τραίνα
φεύγουν γυρεύοντας Παρίσι
σαν όνειρα επιταγμένα'

για μια στιγμή στο αλισβερίσι,
τα μάτια που είδα φωτισμένα
για μένα θά 'χανε δακρύσει.
1993


από τη συλλογή Μπαλάντες και Περιστάσεις
εκδ. Άγρα, 1997

.

Ετικέτες ,

17.1.08 4 comments

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2008

47 ~ ο Χάρης Βλαβιανός στη Δήμητρα Χριστοδούλου

***

Το πρόσωπό μας
Στη Δήμητρα Χριστοδούλου

Έτσι συμβαίνει πάντοτε:
ζούμε ανάμεσα σε δύο στιγμές
που η οικειότητα τους καταδικάζει
κάθε προσπάθεια να προσδιοριστεί αυτή η αίσθηση
που είναι ακόμη πολύ έντονη
για να την θάψουμε σ' ένα πρόσφατο παρελθόν
και πολύ αχνή
για να την ανασύρουμε από ένα κοντινό μέλλον.

Εσύ, ωστόσο, συνεχίζεις να υπάρχεις
μέσα στο αρνητικό του εαυτού σου -
ένα παλιομοδίτικο πρόσωπο
διαποτισμένο από τη νοσταλγία
μιας άλλης ομορφιάς.
Το θρόισμα των φύλλων
(το γύρισμα της σελίδας)
σε επαναφέρει στον χώρο που έχεις επιλέξει
γι' αυτή την εκλεπτυσμένη τελετουργία:
καρυδένιοι μπουφέδες, φώτα τίφαννυς,
βικτωριανά γραφεία...
Το βλέμμα σου, παρά την προφανή του αθωότητα,
διατηρεί τη μυστικότητα
της χαμένης εκείνης λάμψης
που αψηφώντας τους νόμους της ανάγκης
διατρανώνει πως ο έρωτας είναι εδώ,
φυλαγμένος σε εσοχές άγνωστες σε μένα,
όμως εδώ, αδιάλλακτος, αναλλοίωτος.

Το ανθοδοχείο είναι γεμάτο χρυσάνθεμα.
Η φωτεινή αυτή χειρονομία δεν έχει τέλος.
Ίσως ένας άγγελος να μοιάζει με όσα δεν έχουμε ξεχάσει.


από τη συλλογή Adieu
εκδ. Νεφέλη, 1996

.

Ετικέτες

9.1.08 15 comments

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2008

46 ~ ο Μανόλης Πρατικάκης για το Νίκο Καρούζο

***

Φωτογένεια
Καθισμένος σ' ένα κοινό παγκάκι κήπου να λέει η λεζάντα
πως γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Σπούδασε Νομικά στο Πανε-
πιστήμιο της Αθήνας (τι είδηση!). Άνθη σαν μικρές άσπρες
φλόγες τού κρύβουνε τα γόνατα. Πολλές πέτρες' πολλά θυ-
μητικά αγκάθια ένα γύρω αλλά κανένας βάλτος (η περιοχή
της τέχνης του;). Aμίλητες φυλλωσιές ως χελιδόνες στους α-
κοίμητους κροτάφους που τους έχρισε γαλάζιους ή γλυκύ-
τατη παραφροσύνη. (Το πλευρό του στο ξύλο μα το στόμα
του στο φιλιατρό.) Με χέρι μαραμένο κρατάει το τσιγάρο,
βαρύ από στάχτη, σημάδι πως δεν ονειρεύεται καμιάν Ιθά-
κη. Η βραχνή του λάμψη - σαν φωταψία των βραχμάνων-
με ήσυχες κινήσεις αυξάνει τη γύρω φωτοσύνθεση.
Η φωνή του δε φαίνεται πουθενά και για τούτο βλασταίνει
μέσα στα πετρώματα.
Αυτό θα πει αγαπητοί φωτορεπόρτερς πηγαία φωτογένεια
των όντων. Αυτό θα πει απαθανάτιση αγρίου μελτεμιού.
Μουσική φωνή σ' όλα τα έρημα καλάμια.
Ναι, αυτός ασθμαίνει. Μα τ' αρχαία του πνευμόνια είναι
κιόλας του μεγάλου πόνου τα αρμόνια. Κι οι σφυγμοί του
κελαηδίσματα του παραδείσου.


από την συλλογή Τα δυσεύρετα χρώματα του τέλους
εκδ. Ίκαρος, 1993

.

Ετικέτες

3.1.08 0 comments