ποίημα για σένα: Μαΐου 2013

ποίημα για σένα

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

224 ~ o Νίκος Εγγονόπουλος στον Αντρέ Μπρετόν

Nikos Εngonopoulos for André Breton

***

Espoirs mexicains

à Mr. André Breton

C'est dans les seules premières décades de la «râpe à écrire» vivipare que sont conservés – à froid – les vaporisateurs sanguinaires autodidactes épars dans les plaines d'Ennui. J'en ai fait moi-même l'expérience au moyen de deux bâtonnets sternaux, en forme de fourrure, qu'on introduisait profondément dans le blanc de l'œil, comme une potence. Encore est-il nécessaire d'ajouter à ce propos que, n'était le Métro transversal désorbité du grand paillard sinistre aux documentations mensongères et trompeuses, on se serait trouvé face à face avec les plus durs problèmes - d'ailleurs irrésolus à l'heure qu'il est - des incohérences ternaires saxophones et saxophages. Heureusement - et non seulement pour notre bonheur mais aussi pour notre édification - Mr. André Breton veillait, partisan héroïque et farouche, aux côtes d'u e révolution permanente et d'une «permanente» révolutionnaire. De là, il n'y a qu'un pas pour déduire que tous nos espoirs et tous nos désirs prenaient peu à peu l'apparence grandiose et glorieuse d'une tête de taure, symbole de la fécondité et du concept le plus noble et le plus pur. Notre plus fol espoir semblable à notre plus fol espoir. Semblable aussi, dis-je, en plus d'un point - pour ne pas dire en tous - à un sexe doux des femmes les plus aimées, les plus nues, les plus vues.


- από τη συλλογή "Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής (1939)

Νίκου Εγγονόπουλου: Μη ομιλείτε εις τον οδηγόν *
Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής

εκδ. Ίκαρος, 1966

.

Ετικέτες ,

28.5.13 0 comments

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

223 ~ o Νίκος Παππάς στον Άγγελο Σικελιανό

***

Άγγελος Σικελιανός

Αδερφέ μου Γιάννη Κήτς
οι Αχαιοί λησμόνησαν
την πανοπλία τους μες στα τραγούδια σου.
Και μόνο οι Αχαιοί;
Οι άνθρωποι, το αίμα τους και τα παιδιά τους•
κι οι μελλοθάνατοι μια κόκκινη κορδέλα
από τη δόξα τους!
Άρχοντας της μούσας, πλουσιοπάροχε έφηβε,
εκατό χρόνια ζύγιζε η κάθε σου στιγμή
όταν τίναζες σαν βασιλικό δέντρο τα φυλλώματα
που χόρταιναν με ουρανό τη δίψα τους
καθώς τα πότιζες
με την ψυχή στις ρίζες απλωμένη,
ξανθό αγριοπαίδι, αλαφροΐσκιωτε...
Και μόνο αγόρι; Και μόνο άλαφροΐσκιωτος;
Ο Διγενής, ο Ασκληπιός κι ο γιος τού Θεού στη Ρώμη
κουβέντιασαν μαζί σου ίσοι κι όμοιοι
σαν σημερινοί που πορευτήκατε μαζί
μιλώντας για τον άνθρωπο που όλοι τον τυραννούνε.
Δεν πρόλαβα στο δρόμο του το Θάνατο
δεν πρόλαβα το μαύρο του φαρί όταν ερχόταν
στην «Παμμακάριστο» ντυμένος Ιερέας,
μας έδειξε το γέλιο του και μας ξεγέλασε
μας έδειξε το στίχο σου και μπήκε...
Πόσο μικροί γινήκαμε σαν ξάπλωσες στο φέρετρο!
Σήκω να δεις, ήρθαν οι επίσημοι, Άγγελε,
ήρθαν οι διανοούμενοι φτασμένοι
υπόσταση να πάρουνε από το θάνατό σου,
χτες αρνήθηκαν να σε δεχτούν σε δύο νοσοκομεία
σήμερα σε κηδεύουν «δημοσία δαπάνη»...
Ό βρυχηθμός σου θα σκότωνε την ομήγυρη
μα δε φοβούνται πια να τον ακούσουν
γι' αυτό και ήρθαν
αλαφροΐσκιωτε, λιοντάρι, άρχοντα και φτωχέ,
νερομάνα από ρουμελιώτικο κεφαλάρι
που χούγιαζες σαν κλέφτης του '21
και στεκόσουν σαν τα ψηλά βουνά της Κατοχής.
Μα τον τάφο σου, Άγγελε, τ' ορκίζομαι
θ' αντισταθούμε για την Ποίηση μέχρι θανάτου
θ' αντισταθούμε μέχρι αυγής
για το σκοτάδι που μας περικυκλώνει
θ' αντισταθούμε με το στίχο μας ξιφολόγχη!
Δέξου τις καρδιές που σου 'φεραν οι νέοι ποιητές
μες στα βιβλία τους διπλωμένες,
καθώς τα τριαντάφυλλα που κουβαλούσες έφιππος
στα σαστισμένα πρωινά της Ρώμης
στον τάφο του Κητς, στον τάφο του Σέλλεϋ
γιατί τραγουδούσαν τον άνεμο και την ελευθερία!
Δέξου και τη φωνή μου παρμένη απ' το βόγκο των λαών
την έφερε ο Όμηρος, την έφερε ο Ουίτμαν,
την έφερες κι εσύ μελτέμι μας χιλιόχρονο
σαν χούγιαζες σαν κλέφτης και σφύραες σα βοσκός
πάνω από μια φυλή που αυτιάζεται και μεγαλώνει
από φιλότιμο κι από περήφανο θυμό,
ελάτι διακοσάχρονο στην πόρτα της Πατρίδας...


από το βιβλίο Νίκος Παππάς - Μια παρουσίαση από τον Ηλία Κεφάλα
εκδόσεις: Γαβριηλίδης  - "εκ νέου", 2002

.

Ετικέτες ,

15.5.13 0 comments

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

222 ~ ο Κ. Βινέλης για τον Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

K. Vinelis for Federico García Lorca

Ο "περίπατος" του Λόρκα

Δολοφονημένος απ' τον ουρανό
Ανάμεσα στα σχήματα που μοιάζουν με φίδια
και τα σχήματα π' αναζητούν το κρύσταλλο
θ' αφήσω να μεγαλώσουν τα μαλλιά μου

Με το δέντρο με τα κούτσουρα που δεν τραγουδεί ποτέ
και το μικρό παιδί με τ' άσπρο πρόσωπο αβγού
και τα ζώα με τα τσακισμένα κεφάλια
και το νερό κουρελιασμένο απ' τα στεγνά πόδια

Μ' όλα αυτά που κατοικεί η κουφάλαλη κούραση
και την πνιγμένη πεταλούδα μες στο μελανοδοχείο
σκοντάφτοντας με το ευδιάκριτο πρόσωπό μου κάθε μέρα,
δολοφονημένος απ' τον ουρανό!


από την Ανθολογία Νεοελλήνων Αιγυπτιωτών Ποιητών (*)
επιμέλειας Ι.Μ. Χατζηφώτη
Έκδοση του Πολιτισμικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων - 1999

Ετικέτες

2.5.13 0 comments