ποίημα για σένα: Απριλίου 2011

ποίημα για σένα

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

167 ~ ο Τάσος Κόρφης για τον Νίκο Σπάνια

***

Μνήμη Νίκου Σπάνια

Δεν μπόρεσα να διαβάσω το γράμμα σου: Επαναλήψεις και σβησίματα
Ψηφία και λέξεις ενωμένες, η σπουδή
Για ένα στερνό μήνυμα, μεσάνυχτα,
Νεκρός, σχεδόν, σ' ένα πάρκο της Νέας Υόρκης.

Τώρα στην ξενητιά αποκρυπτογραφώ τις λέξεις του,
Μαθαίνω τα συνώνυμα της ερημιάς, τη σημασία
Των μεγάλων προτάσεων, που άδικα τρεκλίζουν
Σ' έναν αδιέξοδο μονόλογο, βλέπω
Την έντρομη σκιά σου στο γραμμένο χαρτί.

Και είναι, όπως τότε, μεσάνυχτα σε σπίτι τυφλών
Με το σκυλί να ουρλιάζει κυνηγώντας την ουρά του,
Με το λευκό τοίχο να υψώνεται και να κλείνει το δρόμο,
Με τον τρελό βιολιστή να παίζει τον ίδιο σκοπό,
Και τα τραίνα να φεύγουν,
Περνώντας πάνω από το σώμα μου.


από το βιβλίο Τάσος Κόρφης, Ποιήματα - Β'
εκδ. Πρόσπερος, 1997
.

Ετικέτες

28.4.11 0 comments

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

166 ~ ο Ιωάννης Καρασούτσας στον Παναγιώτη Σούτσο

Η θρησκεία
Τω Ποιητή Παναγιώτη Σούτσω

Ο Θεός εις τους ανθρώπους, φίλε Σούτσε, την θρησκείαν
έδωκεν εις τα δεινά των γλυκεράν παραμυθίαν.
Η θερμή προστάτις αύτη είναι των αδικούμενων,
και ο πλούτος των πενήτων, κ' η χαρά των θλιβομένων.
Η θρησκεία κατευνάζει των παθών τας τρικυμίας,
χύνουσα το νηπενθές της βάλσαμον εις τας καρδίας.

Πάσα αρετή εν μέσω δύο κακιών κειμένη
καθώς ναυς μεταξύ Σκύλλης και Χαρύβδεως προβαίνει.
Απ' εδώ ροφά η μία βίαια και την ελκύει,
απ' εκεί α άλλη πάλιν χαίνει να την καταπίη.
Ο δε θέλων εις τα δύο τέρατα να μην οκείλη,
τον ορθόν να λάμη κυβερνήτην του οφείλει.

Η ευδαίμονας ποιούσα τους ανθρώπους πολιτεία
ο δεσποτισμός δεν είναι ούτε η οχλοκρατία.
Αύτη εν τω μεταιχμίω εκατέρου κείται μέρους,
ως το έαρ εν τω μέσω του χειμώνος και του θέρους.
Και της αληθούς θρησκείας τα αντίθετα σημεία
η ασέβεια υπάρχουν και η δεισιδαιμονία.

Ω! η δεισιδαιμονία! η των καρδιών δυνάστις!
τρέμοντες οι λαοί όλοι δέχονται τας εντολάς της.
Παρά πόδας της οδεύει ιοβόλον σώμα σύρων,
ο φανατισμός ο δράκων ο με αίμα την γην φύρων.
Και ο φόβος ο κρυόεις, κ' αι παντοδαπαί προλήψεις,
και ο άδης με σύμπασας τας βασάνους του και θλίψεις.

Η ασέβεια δε πάλιν, σκότους γέννημα και θρέμμα,
προς τον ουρανόν τοξεύει σαρκασμού και τύφου βλέμμα.
Η φωνή της βλασφημία, οι σεμνοί δε προπομποί της
άνοια, ακολασία, ύβρις, τύφος και θρασύτης.
Και κατόπι τούτων όλων διανύει την οδόν της
η απελπισία βρόχον φέρουσα εις τον λαιμόν της.

Αλλά τις εν μέσω τούτων των ουτιδανών γυναίων
τις προβαίνει με το βήμα και σεμνόν και θαρραλέον;
Εις το μέτωπόν της λάμπει η αιδώς, η κοσμιότης.
Είναι η θρησκεία' χαίρε, χαίρε, ω σεμνή θεότης!
Σε γνωρίζω από ταύτην την γλυκείαν καλλονήν σου,
κ' από την γαλήνην ήτις βασιλεύ' εις την μορφήν σου.

Όπου συ πατείς τον πόδα, άνθη φύονται ναρκίσσου,
και σκεδάζετ' αμβροσία θεσπέσια παραδείσου.
Η ελπίς σε συνοδεύει η αείποτε γελώσα,
κ' η αγάπη η γλυκύ τι και εαρινόν ορώσα,
η εγκράτεια κατόπιν, είτα η δικαιοσύνη,
και η ανεξαρτησία και η μεγαλοφροσύνη.

Με τον άνθρωπον συγχρόνως, ω θρησκεία, εγεννήθης,
κ' εις αυτόν με της ψυχής του την πνοήν ενεφυσήθης.
Και καθώς ο άρτος τρέφει και ζωογονεί το σώμα,
της ψυχής ομοίως είσαι συ το ζωογόνον βρώμα.
Η ψυχή η στερούμενη σού εις ατροφίαν μνήσκει,
και χαυνούται κατ' ολίγον και αγωνιά και θνήσκει.
... ... ...

(οι πρώτες 8 στροφές του ποιήματος)

από την Βασική Βιβλιοθήκη, τόμος 12: "Ποιηταί του ΙΘ' αιώνα"
εκδ. Αετός, 1954


ακόμα:
- o Ιωάννης Καρασούτσας στο χωρίς άλλη αναβολή
.

Ετικέτες

17.4.11 0 comments

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

165 ~ ο Γιάννης Κοντός για την Έμιλυ Ντίκινσον

Yiannis Kontos for Emily Dickinson

***

Ο αφηρημένος από αγάπη
ή
Τι γυρεύει στα μέρη μας η Έμιλι Ντίκινσον


Βάλε τα φτερά - τα λεπίδια σου
στις θήκες και έλα να μιλήσουμε
σαν άνθρωποι. Μην τεντώνεις
το τόξο της ηλικίας σου, θα το σπάσεις.
Μυρίζει μουσική. Με άλλο μάτι βλέπω τώρα
τον υδράργυρο της φωνής σου.
Όλη νύχτα έκοβα ξύλα, έκοβα λέξεις
στον ύπνο μου. Έκανα μονόλογους,
και το χιονόνερο του ποιήματος
μου τρυπούσε τα κόκαλα και πάγωνα.
Όλη νύχτα κατέβαινα στο υπόγειο
που κρύβω τη σελήνη για να δω
το σώμα σου. Για να δω τις φωτιές
του 'Αι-Γιαννιού και τον ίδιο τον
Άγιο Ιωάννη με το κομμένο κεφάλι
στο χέρι. Ένα ρυάκι ρέει, η Έμιλι Ντίκινσον
σηκώνει το φόρεμά της και ετοιμάζεται
να το περάσει. Μειδιά. Κοιτάζει με μάτια
χαμηλά το μέλλον. Ο σκύλος σου δεν βλέπει
τίποτα από όλα αυτά. Παίζοντας σέρνει
τον ουρανό στους δρόμους. Παραπατώντας
χτυπάω στις γωνίες των εικόνων
και βγάζω ήχους, αστρική σκόνη
και αίμα φαντασίας, σε αυτή τη χώρα
του θορύβου και της τελικής σιωπής.


από το βιβλίο Γιάννης Κοντός, Ο αθλητής του τίποτα
εκδ. Κέδρος, 1997

.

Ετικέτες

6.4.11 0 comments