ποίημα για σένα: Οκτωβρίου 2013

ποίημα για σένα

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

233 ~ ο Γεώργιος Παράσχος για τον Γεώργιο Ζαλοκώστα

Επιτύμβιον εις Ζαλοκώσταν

Θανάτου μοσχολίβανον εις την ζωήν ωσφράνθη,
και βρέφος υπό κλαυθμηράν ιτέαν εγεννήθη.
Τον κόσμον είδε κι' έκλαυσε, ηγάπησεν ησθάνθη,
πλην εκουράσθη και πεσών εδώ απεκοιμήθη.
Της δυστυχίας ευσεβώς τον ύπνον χαιρετάτε,
ο μάρτυς αναπαύεται, η συμφορά κοιμάται!

Στοργή και πόνος συνεχής υπήρξεν η ζωή του
πλην έρρεεν ο θρήνος του ως κύκνου μελωδία,
και πονεμένη έψαλλε την δόξαν η ψυχή του,
ως ψάλλει ρύαξ έρημος, ως κλαί' η δυστυχία.
Εις τρία ήδη τέκνα του πλησίον εκοιμήθη,
αλλά τα σφίγγει και νεκρός εις πονεμένα στήθη.


από την Βασική Βιβλιοθήκη, τόμος 12: "Ποιηταί του ΙΘ' αιώνα"
Επιμέλεια; Κ. Θ. Δημαρά
εκδ. Αετός, 1954

.
24.10.13 0 comments

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

232 ~ ο Άγγελος Σικελιανός για τον Φρειδερίκο Μιστράλ

Angelos Sikelianos for Frédéric Mistral

***

Ο ύπνος του Μιστράλ

Τα λαμπρά βόδια, στριφτοπόδα, πάνε,
ξεσέρνοντας αργά τη νεκροφόρα
με τ' άγιο λείψανό Σου· κ᾿ έρμη η χώρα
απ' τους πιστούς Σου, που σκυφτοί ακλουθάνε,
την φωτεινήν αποζητάει φωνή τους,
καθώς, σαν τα κεντάει με τη βουκέντρα
βαθιά ο ζευγάς — κι αυτά δε μουκανιώνται
με πλέριο αχόν ανάμεσα στα δέντρα...

Όμως τα γερατειά Σου τ' ανθοφόρα,
που στης ζωής Σου ρέψανε τη ρίζα,
σα μυγδαλιάς, από προσήλια μπόρα,
είδαν τη γη Σου απάρθενη, ορθοβύζα,
στου Ύπνου Σου τ' άκουσμα, βαθιά να νιώσει
της Δόξας τον αθάνατον ιχώρα...

Τι αν, απ' τους βάλτους της Καμάργας ίσια
με της Άρλης τα ρείπια, αχολογάνε
οι καμπάνες, αργά, στα ερημοκκλήσια;
Ρετσίνι αδρό, ευωδάν τα κυπαρίσσια!
Κι ολόγυρα, βυζαίνοντας, βογκάνε
τα χρυσά πρωτοξάνοιχτα μελίσσια!

Και να' οι παρθένες δε μοιρολογάνε.
Μα εκεί που βλογημένος φέρνει ο δρόμος,
όπου άφοβο πατάει και το κοτσύφι,
στα μονοπάτια που θρασεύει ο φλόμος,
το «Χαίρε» λέοντας, προς την Άγια Νύφη,
προς εσένα το «Χαίρε» προβοδάνε...

Ω! πόσο ευλογητό το κοιμητήρι
που θα δεχτεί τη μνήμη Σου — ως το μαύρο
του βασιλόπουλου Ποιητή ποτήρι,
του Κητς που, στα κατάβαθα χωμένο
της γης, επόθησε να πιει — απ' το λάβρο
μύρο κι απ' το τραγούδι Σου αδρωμένο!

Τι αν αγρυπνάν για Σε τα μοναστήρια;
Τι το 'να τ' άλλο στα χωριά αν ξυπνάνε
το πένθος οι εκκλησιές στα σημαντήρια;
Τι αν ο αχός, λιγοθυμώντας φτάνει;
Το Ηλιοβασίλεμά Σου, όπως τα μύρια
πουλιά, που πάνε να κουρνιάσουν, κάνει
απ' το κελάηδισμα, ένα συντριβάνι,
τα κυπαρίσσια, θεία, ν' αχολογάνε!

συλλογή Νέκυια, Α' (1910-1925)


Άγγελος Σικελιανός, Λυρικός Βίος - τόμος Β'
εκδ. Ίκαρος, 1981


ακόμα:
- o Άγγελος Σικελιανός στο γράμμα σε χαρτί
- o Φρειδερίκος Μιστράλ στο ταξιδεύοντας
.

Ετικέτες

11.10.13 0 comments