ποίημα για σένα: Δεκεμβρίου 2009

ποίημα για σένα

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

124 ~ ο Γιάροσλαβ Σάιφρτ για τον Βλάντιμιρ Γόλαν

Jaroslav Seifert for Vladimír Holan

***

Τιμή στον Βλάντιμιρ Γόλαν

Είναι, στιγμές που μες στις σκέψεις μας
ζηλεύουμε ακόμα και τους πεθαμένους,
λες και η αιώνια ανυπαρξία τους
είναι μονάχα ένα ξαπόσταμα
σε μια γλυκιά γαλήνη δίχως πόνο,
σε άδυτα λουλουδιών που μαραίνονται...

Όμως αρκεί μόνο ένα ρίγος ηδονής,
όποιας και να 'ναι,
και πρόθυμα ξαναγυρίζουμε
στις καθημερινές μας ταλαιπωρίες.

Έζησα περισσότερο απ' όλους τους ποιητές
της γενιάς μου...
Όλοι τους ήταν φίλοι μου.
Τελευταίος πέθανε ο Βλάντιμιρ Γόλαν.
Πώς να μη νιώθω αγωνία;
Είμαι μόνος.

Πρώτος έφυγε ο Γίρζι Βόλκρ,
ήταν νέος και βιαζόταν.
Αχ, τα άμοιρα φιλιά σε στόματα
που καίγανε απ' τον πυρετό,
φυματικών κοριτσιών σε σανατόριο
στην ακροθαλασσιά.

Ύστερα από χρόνια πεθαίνει ο Γίντρζιχ Γόρζεϊσι,
ήταν ο μεγαλύτερός μας.
Τους στίχους του τους έγραφε σ' ένα κατάμεστο καφενείο
πάνω σ' ένα στρογγυλό τραπεζάκι
όπως ο στρατιώτης μετά τη μάχη τα γράμματα στην καλή του
πάνω σ' ένα αναποδογυρισμένο τύμπανο.

Ο Γιόζεφ Γόρα ήταν ο μόνος
που μπορούσε να μιλά στον ενικό στον Φ. Ξ. Σάλντα.
Για μπείτε στον δεντρόκηπό του
όταν αρχίζουν ν' ανθίζουνε οι μηλιές.
Τα συγκινητικά λουλούδια του εύωδιάζουν στον ήλιο
πικραμύγδαλο.

Δεν μας αποχαιρέτησε ούτε ό Φράντισεκ Γάλας,
ο αγαπημένος σύντροφος.
Ήθελε οι στίχοι του να κρώζουν
στ' αυτιά των ανθρώπων,
όμως καμιά φορά δεν άντεχε
και τραγουδούσε.

Με μια απότομη χειρονομία έφυγε ξαφνικά
ο Κόνσταντιν Μπιμπλ.
Φαίνεται πως νοσταλγούσε την τρυφερότητα
των κοριτσιών της Γιάβας
που είναι σαν ζωντανά λουλούδια
κι ακροπατοϋν αθόρυβα στις μύτες των ποδιών.

Ο Βίτιεζσλαβ Νέζβαλ βλαστημούσε τον θάνατο,
κι αυτός τον εκδικήθηκε.
Όταν απρόσμενα πέθανε το Πάσχα
όπως το είχε ο ίδιος προφητέψει για τον εαυτό του,
έσπασε ένα απ' τα δυνατά κλωνάρια
του δέντρου της ποίησης.

Ούτε που αναλογίστηκε τον θάνατο
ο Φράντισεκ Γρούμπιν.
Στην αρχή δεν υποψιαζόμουν καν πού είχε ανακαλύψει
την καντιλένα των στίχων του,
ενώ εκείνος απλώς αφουγκραζόταν
το χαμογελαστό νερό
στο φράγμα του Σάζαβα.

Ο Γόλαν έσβηνε αργά
και το τηλέφωνο συχνά έπεφτε απ' το χέρι μου.
Σε αυτό το καταραμένο μεγάλο κλουβί της Τσεχίας
σκορπούσε τα ποιήματά του με περιφρόνηση,
σαν κομμάτια ματωμένο κρέας.
Τα πουλιά όμως φοβόταν.

Ο θάνατος ζητούσε από αυτόν υποταγή,
υποταγή όμως αυτός δεν ήξερε τι σημαίνει
και μέχρι την τελευταία στιγμή
απεγνωσμένα πάλεψε μαζί του.

Ο Άγγελος που του ανασήκωνε τα χέρια,
όταν έχανε τις δυνάμεις του,
καθότανε στην άκρη του κρεβατιού του
κι έκλαιγε.

μτφ: Κάρολος Τσίζεκ


από το βιβλίο Jaroslav Seifert, Η γλυκιά συμφορά της ποίησης
εκδ. ποταμός, 2003

.

Ετικέτες

28.12.09 1 comments

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

123 ~ ο Ατάολ Μπεχράμογλου για τον Πάμπλο Νερούδα

Ataol Behramoğlu for Pablo Neruda

***

Του Πάμπλο Νερούντα

Του Πάμπλο Νερούντα το λείψανο
Απόγεμα της Δευτέρας
Στα xαμηλά του Σαντιάγο
Ανοιxτό στους τέσσερες άνεμους
Στου περιστερεώνα
Τα ερείπια ξεκουράζεται

Σύμφωνα με πληροφορίες
Που ήρθαν από συντρόφους του
Αυτό το πρωινό με την αυγή
Μαζί με το στρατό
Έκαναν έρευνα
Στου μεγάλου κομμουνιστή ποιητή της Χιλής το σπίτι

Σπασμένα τα παράθυρα
Το στρώμα ανωκάτω
Κομματιασμένα τα ντουλάπια
Κάηκαν βιβλία και περιοδικά

Το μέσα του σπιτιού
Περιστερεώνας
Κι ο κήπος
Μες στο νερό
Κι ο Νερούντα αναπαύεται
Ανάμεσα
Σε σπασμένα τζάμια
Σxισμένες φωτογραφίες
Και της παλιάς Κολομβίας
Πολιτισμού κατάλοιπα
Αγγεία και βάζα
Γίναν θρύψαλα

Και η Μαθίλδη
Του Νερούντα η γυναίκα
Στο φέρετρο στέκεται μπροστά
Το σκεπασμένο με λουλούδια
Κάτω από γυάλινη πλάκα
Του ποιητή
Το κεφάλι μονάxα ξεχωρίζει

μτφ: Έρμος Αργαίος

από την Ανθολογία τουρκικής προοδευτικής ποίησης
εκδ. Αλφειός, 1981

.
14.12.09 0 comments

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

122 ~ ο Γιώργος Βέης στον Μιχάλη Γκανά

***

Αλληγορία του Δεκέμβρη
του Μιχάλη Γκανά
Γέρνει φορτωμένο χιόνι το κλαδί του έλατου
ματωμένο τρυγόνι, μπορεί να πετάξει πάλι;
γιατί το κρύο σκιάζεται και πίστη δεν αντέχει
ο κάμπος πέρα, ο φλύαρος κόσμος ένα δήθεν

τινάζει τώρα το φτερό στροφή ματαιωμένη
ο ουρανός κάτω το χώμα πάνω ανοιχτή πληγή
σαστισμένο το μάτι στα γκρεμά, κάποτε πτήση
σημείο του καιρού, να βραδιάσει να σωθεί να δει

ξανά την αλήθεια, το φεγγάρι να μπαίνει βαθιά
στο ρέμα, να κουρνιάσει στην τύxη, ένα τίποτα
πούπουλο στην όxθη της νύxτας, τώρα ασημένιος

καθρέφτης — ποτάμι με τους χίλιους κινδύνους, δώσε
όχι το ρόxθο σου αλλά τη φυγή, όχι δόλο
αλλά μουσική να προλάβει η μέρα το πουλί.

από την Ποίηση, τ.20/φθινόπωρο 2002.

Ετικέτες ,

3.12.09 0 comments