ποίημα για σένα

***

Requiem
στον Νάσο Βαγενά

Ιδού, λοιπόν εγώ, φτασμένος
εκεί που σώθηκαν τα νιάτα μου. Μην έχοντας
τίποτε για δικό μου, μην κατέχοντας
καν υλικά αγαθά. Ν' αναλογίζομαι το τίμημα
της άλλοτε χαράς. Ζυγίζοντας και κρίνοντας
τις πράξεις και τα έργα μου.
Ζυγίζοντας και κρίνοντας.
Ιδού, λοιπόν εγώ, το χίλια εννιακόσια ενενήντα επτά, να προσμετρώ
τους φίλους μου, στα δάχτυλα των δυο χεριών.
(Ίσως είχα, το πάλαι, αναφερθεί σ' αυτό το σκυθρωπό αξίωμα:
ήμερα άρτου και οίνου και άλατος vitae et mortis).
Ω σκοτάδι, σκοτάδι, σκοτάδι,
στριγγή πνευματική καταχνιά, άναστρε θόλε, ευλογημένη
δύναμη πού ήσουν κι όχι πια, φτωχή κι αλλοιωμένη
υπόμνηση της δύναμης, φωνή που υπομένει,
κουλή, ταγκισμένη φωνή, χρυσοκέντητο ξεσκισμένο υφάδι,
γρατσουνισμένη πυρά, λιγδιασμένη πηγή, σταματημένο χάδι,
μαρτυρικό κι ανήμπορο, νέκυιο σημάδι,
ανύποπτη έκταση των χεριών στην οικουμένη.
(Μουζικούλες, 1997)

από την Ακτή, τχ. 49
Χειμώνας 2001
.