
***
Το πρόσωπό μας
Στη Δήμητρα Χριστοδούλου
Έτσι συμβαίνει πάντοτε:
ζούμε ανάμεσα σε δύο στιγμές
που η οικειότητα τους καταδικάζει
κάθε προσπάθεια να προσδιοριστεί αυτή η αίσθηση
που είναι ακόμη πολύ έντονη
για να την θάψουμε σ' ένα πρόσφατο παρελθόν
και πολύ αχνή
για να την ανασύρουμε από ένα κοντινό μέλλον.
Εσύ, ωστόσο, συνεχίζεις να υπάρχεις
μέσα στο αρνητικό του εαυτού σου -
ένα παλιομοδίτικο πρόσωπο
διαποτισμένο από τη νοσταλγία
μιας άλλης ομορφιάς.
Το θρόισμα των φύλλων
(το γύρισμα της σελίδας)
σε επαναφέρει στον χώρο που έχεις επιλέξει
γι' αυτή την εκλεπτυσμένη τελετουργία:
καρυδένιοι μπουφέδες, φώτα τίφαννυς,
βικτωριανά γραφεία...
Το βλέμμα σου, παρά την προφανή του αθωότητα,
διατηρεί τη μυστικότητα
της χαμένης εκείνης λάμψης
που αψηφώντας τους νόμους της ανάγκης
διατρανώνει πως ο έρωτας είναι εδώ,
φυλαγμένος σε εσοχές άγνωστες σε μένα,
όμως εδώ, αδιάλλακτος, αναλλοίωτος.
Το ανθοδοχείο είναι γεμάτο χρυσάνθεμα.
Η φωτεινή αυτή χειρονομία δεν έχει τέλος.
Ίσως ένας άγγελος να μοιάζει με όσα δεν έχουμε ξεχάσει.
από τη συλλογή Adieu
εκδ. Νεφέλη, 1996
.Ετικέτες Ποιήματα του Χάρη Βλαβιανού