ποίημα για σένα

Επιτύμβιον εις Ζαλοκώσταν

Θανάτου μοσχολίβανον εις την ζωήν ωσφράνθη,
και βρέφος υπό κλαυθμηράν ιτέαν εγεννήθη.
Τον κόσμον είδε κι' έκλαυσε, ηγάπησεν ησθάνθη,
πλην εκουράσθη και πεσών εδώ απεκοιμήθη.
Της δυστυχίας ευσεβώς τον ύπνον χαιρετάτε,
ο μάρτυς αναπαύεται, η συμφορά κοιμάται!

Στοργή και πόνος συνεχής υπήρξεν η ζωή του
πλην έρρεεν ο θρήνος του ως κύκνου μελωδία,
και πονεμένη έψαλλε την δόξαν η ψυχή του,
ως ψάλλει ρύαξ έρημος, ως κλαί' η δυστυχία.
Εις τρία ήδη τέκνα του πλησίον εκοιμήθη,
αλλά τα σφίγγει και νεκρός εις πονεμένα στήθη.


από την Βασική Βιβλιοθήκη, τόμος 12: "Ποιηταί του ΙΘ' αιώνα"
Επιμέλεια; Κ. Θ. Δημαρά
εκδ. Αετός, 1954
.