ποίημα για σένα

***

Εορτήν των Χριστουγέννων
Θεσσαλοί ελειτουργούντο
εις χωρίον μονωμένον,
εις απόκεντρον ναόν,
προσκυνούντες ένα, μόνον,
τρισυπόστατον Θεόν.

Τελειών' η λειτουργία,
και χαρμόσυνοι εξήλθον
χωρικοί, πλην αγγαρεία
τους προσμένει ποταπή·
τον ναόν είχαν ζωσμένον
οπλοφόροι σκυθρωποί.

Εποχή πικράς δουλείας!
Ευπρεπώς ενδεδυμένος
ήλθε τότε νεανίας
να ιδή τους συγγενείς του.
Δεν τον είπον, καλώς ήλθες,
δεν τον 'φίλησε κανείς.

Με την μάστιγα δαρμένοι,
εις εν ρεύμα βορβορώδες
επερνούσαν φορτωμένοι,
ωσάν κτήνη οι χωρικοί.
Και ο νέος λυπημένος
τους εκύτταζεν εκεί.

Και ιδού, τον πλησιάζει
βάρβαρος μαστιγορφόρος,
και λοξά-λοξά κυττάζει,
και του λέγει με οργήν·
σκύψε, κάτω και φορτώσου,
σκύψε, κτήνος, εις την γην.

Ρίπτει πλήρες νομισμάτων
ρν βαλάντιον ο νέος,
αλλ' ο βάρβαρος φρυάττων
τον ωθεί αγριωπά,
και τον δειχνει το φορτίον,
και την μάστιγα κτυπά.

Φορτωμένος σάκκον σίτου,
κολλημένος εις την λάσπην,
εσταμάτα, κ' η ψηχή του,
πνιγμένη εις τον θυμόν,
ένα έχυσε, σπαράκτην
της καρδίας, στεναγμόν.

- Όσ' οι κόκκοι του φορτίου,
τόσους όφεις θα σκορπίσω
εις τα σπλάχνα του θηρίου,
που με νύχια σκληρά
προ τριών μακρών αιώνων
μας σπαράττει τα πλευρά. -

Και την αύριον με πήραν
και με ράσσον καλογήρου
επλανάτο κρούων λύραν
με χορδάς μεγάλας τρεις·
και χορδαί της λύρας ήσαν
Δόξα, Πίστις και Πατρίς!...

Ούτως ήρχισε να ψάλλη,
Κ' εδυνάμωνε τον ψάλτην
ο θυμός, δι' ού προσβάλλει
ο μικρός τους δυνατούς·
ο θυμός, που μεγαλύνει
του Θεού τους εκλεκτούς.

Αυτός έρριψε τους σπόρους
όπου σήμερον ανθίζουν,
αλλ' απ' άνδρας αιμοβόρους
εύρε βάσανα σκληρά,
κ' εκυλίσθη αιματωμένος
εις του Ίστρου τα νερά.

Διαβάται τώρ' ακόμα,
ασκεπείς στο Βελιγράδι,
σκύπτουν και φιλούν το χώμα
και την άμμον της ακτής,
όπου έπεσεν ο Ρήγας,
ο Τυρταίος ποιητής.


από την ανθολογία νεοελληνικής ποιήσεως (*)
επιμέλειας Απ. Αποστολίδη
εκδόσεις Παρθενών, 1968

.

***

Μαβίλης

Εν δε φάει και όλεσσον
ΟΜΗΡΟΣ

«Στο φως θανάτωσέ με!» Όμοιος ο Αίαντας,
μορφή του Ολύμπου, αντίκρισε τη Μοίρα...
Τα ογρά γλαυκά του μάτια τον αγνάντεψαν
το Θάνατο να του φωτάει τη Λύρα,
στου Γαριβάλδη το άλικο το φόρεμα
σα γύρεψε την ηρωική πορφύρα!

Αγαλματένια η Ηθική• και πύργωνε
το λόγο του μεστή από Νου η Πατρίδα.
Ύστερη λάμψη στα μεγάλα μάτια του,
τα κουρασμένα, η εχθρική λεπίδα...
Μα ήταν ογρά, όπως όλοι τον γνωρίσαμε,
σα ν' αναβράαν μιαν άσωτην ελπίδα!

Στην πλάνη ομπρός γυμνός εστάθη αντίμαχος,
νους και κορμί, και μιαν ολύμπια χάρη,
σα νέφι θείο, τη δύναμή του σκέπαζε,
μαζί Σοφό, Ποιητή και Παλικάρι!
Σε μέταλλο σκληρό μα απαλοφάνταστο
ξανάχυσεν ατσάλι και λογάρι!

Το μεγάλο κορμί Σου, ομπρός στα Γιάννενα,
κι ο λογισμός Σου, κορυφή των κρίνων,
ας είναι αρχή ν' ανοίξει η Πύλη διάπλατα
του οχτρού, για να μπει το άνθος των Ελλήνων!
Κι ας Σου κάμουν οι νιοι το νεκροκρέβατο
με των δαφνών κλαριά και με των σκίνων,

να σε φέρουν, ωραίε κι άσπιλε Ήρωα,
σα λείψανο άγιο μπρος στην Άγια Πύλη.
Του στρατού της Ηπείρου όλα ας σκύψουνε
να Σου αγγίξουν το μέτωπο τα χείλη...
Απλός στρατιώτης κ' εγώ, σκύβω δίνοντας
τον ύστερο ασπασμό σ' Έσέ, Μαβίλη!


Άγγελου Σικελιανού, Λυρικός Βίος τόμος Β'
εκδόσεις Ίκαρος, 1981
.

Ετικέτες Ποιήματα για τον Λορέντζο Μαβίλη, Ποιήματα του Άγγελου Σικελιανού