ποίημα για σένα

***

Εορτήν των Χριστουγέννων
Θεσσαλοί ελειτουργούντο
εις χωρίον μονωμένον,
εις απόκεντρον ναόν,
προσκυνούντες ένα, μόνον,
τρισυπόστατον Θεόν.

Τελειών' η λειτουργία,
και χαρμόσυνοι εξήλθον
χωρικοί, πλην αγγαρεία
τους προσμένει ποταπή·
τον ναόν είχαν ζωσμένον
οπλοφόροι σκυθρωποί.

Εποχή πικράς δουλείας!
Ευπρεπώς ενδεδυμένος
ήλθε τότε νεανίας
να ιδή τους συγγενείς του.
Δεν τον είπον, καλώς ήλθες,
δεν τον 'φίλησε κανείς.

Με την μάστιγα δαρμένοι,
εις εν ρεύμα βορβορώδες
επερνούσαν φορτωμένοι,
ωσάν κτήνη οι χωρικοί.
Και ο νέος λυπημένος
τους εκύτταζεν εκεί.

Και ιδού, τον πλησιάζει
βάρβαρος μαστιγορφόρος,
και λοξά-λοξά κυττάζει,
και του λέγει με οργήν·
σκύψε, κάτω και φορτώσου,
σκύψε, κτήνος, εις την γην.

Ρίπτει πλήρες νομισμάτων
ρν βαλάντιον ο νέος,
αλλ' ο βάρβαρος φρυάττων
τον ωθεί αγριωπά,
και τον δειχνει το φορτίον,
και την μάστιγα κτυπά.

Φορτωμένος σάκκον σίτου,
κολλημένος εις την λάσπην,
εσταμάτα, κ' η ψηχή του,
πνιγμένη εις τον θυμόν,
ένα έχυσε, σπαράκτην
της καρδίας, στεναγμόν.

- Όσ' οι κόκκοι του φορτίου,
τόσους όφεις θα σκορπίσω
εις τα σπλάχνα του θηρίου,
που με νύχια σκληρά
προ τριών μακρών αιώνων
μας σπαράττει τα πλευρά. -

Και την αύριον με πήραν
και με ράσσον καλογήρου
επλανάτο κρούων λύραν
με χορδάς μεγάλας τρεις·
και χορδαί της λύρας ήσαν
Δόξα, Πίστις και Πατρίς!...

Ούτως ήρχισε να ψάλλη,
Κ' εδυνάμωνε τον ψάλτην
ο θυμός, δι' ού προσβάλλει
ο μικρός τους δυνατούς·
ο θυμός, που μεγαλύνει
του Θεού τους εκλεκτούς.

Αυτός έρριψε τους σπόρους
όπου σήμερον ανθίζουν,
αλλ' απ' άνδρας αιμοβόρους
εύρε βάσανα σκληρά,
κ' εκυλίσθη αιματωμένος
εις του Ίστρου τα νερά.

Διαβάται τώρ' ακόμα,
ασκεπείς στο Βελιγράδι,
σκύπτουν και φιλούν το χώμα
και την άμμον της ακτής,
όπου έπεσεν ο Ρήγας,
ο Τυρταίος ποιητής.


από την ανθολογία νεοελληνικής ποιήσεως (*)
επιμέλειας Απ. Αποστολίδη
εκδόσεις Παρθενών, 1968

.