ποίημα για σένα
Κυριακή 22 Ιουνίου 2008
69 ~ ο Γιώργος Κοτζιούλας για τον Κώστα Καρυωτάκη
***
Ελεγείο στον ΚαρυωτάκηΚαι συλλογιέμαι, Καρυωτάκη, τώρα
που η νύχτα πια του ερέβους σε κρατεί
για πάντα στης ανυπαρξίας τη χώρα,
συλλογιέμαι τη μοίρα του ποιητή.
Μια νύχτα, είχες βρεθεί χωρίς κανένα
σύντροφο στ' ακρογιάλι ναυαγός
και πέρα κάπου εγύρναες ολοένα
τα βλέμματά σου, αιώνιος ναυαγός.
Ήσουν, αλήθεια, τόσο απαυδημένος
απ' τον αγώνα τον καθημερνό:
ένας μεγάλος εγκαταλειμμένος
από την γη και τον ουρανό
Και μες στην ώς θανάτου απόγνωσή σου
ξάφνου σε μια πικρότατη στιγμή
ερίχτηκες στα βάθη της αβύσσου
όπου τελειώνουν όλ' οι σπαραγμοί
Τι να σου πω και πώς να σε θρηνήσω,
στοχαστικό μου αδέρφι θλιβερό;
Έφυγες πριν ακόμα σε γνωρίσω
και μόλις τώρα σ' ένιωσα, νεκρό.
Μα κι αν εχάθης, ακριβέ, μού μένει
σ' αυτόν τον ασυμβίβαστο καιρό,
μου μένει σαν υπόμνηση η ειμαρμένη,
και ο στίχος σου που ως πένθος τον φορώ.
-συλλογή: Eφήμερα, 1932-
από τις σελίδες του Νίκου Σαραντάκου.Ετικέτες Ποιήματα για τον Κώστα Καρυωτάκη, Ποιήματα του Γιώργου Κοτζιούλα
Σάββατο 14 Ιουνίου 2008
68 ~ ο Ναπολέων Λαπαθιώτης στον Μήτσο Παπανικολάου
***
[Σπίρτο]Μητσάκι μου, μου φαίνεται πως αδικείς το πνεύμα μου!
Δεν είμαι σπίρτο, φυσικά, σαν κάποιους από σας
- αλλ' έχω, καθώς τό 'νιωσες,πιστεύω κι απ' το γεύμα μου,
τίτλους λαμπρούς, οικόσημα, περγαμηνάς χρυσάς!
Πιστεύω να καμάρωσες τ' αρχοντικό σερβίτσιο μου,
και το μικρό μου το λακέ με την οικοστολή.
Όταν υπάρχουν όλ' αυτά και βρίσκεις και ψωλή,
το παραπάνω το μυαλό, τι να το κάνεις Μήτσο μου;...
Εφ' ω και σε χαιρέτησα
Αντώνα η σερέτισσα(1933)από το Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου - τ.10, Ιούλ.1996.
Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008
67 ~ η Μαρία Πολυδούρη στον Ιωσήφ Ραφτόπουλο
***
Ο Ποιητής
Στην ακοίμητη Σκιά του Ιωσήφ Ραφτόπουλου
Του φθινοπώρου η πνοή περνάει
στα δέντρα που δεν τα φοβίζει
καταστροφή.
Ο ευκάλυπτος την κυβερνάει,
μιλούν σα φίλοι και λυγίζει
τη νέα κορφή.
Ο πεύκος άκουε μεθυσμένος
κάποιονε θρύλο που θρηνούσε
μέσ’ στα κλαδιά.
Θυμάται που συλλογισμένος
ο ερωτικός ποιητής περνούσε,
όλος καρδιά.
Τα μάτια του γέμιζε ο πόνος.
Στα σφραγισμένα χείλη ανθούσε
το χλωμό φως.
Ο ποιητής περνούσε μόνος.
Του τραγουδιού του ακόμη αχούσε
ο στεναγμός.
Μα τώρα σιώπησε η καρδιά του
και μόνον ο έρωτάς του μένει
και περπατεί.
Και όλοι μας λέμε είναι η σκιά του
που τριγυρίζει είναι η θλιμμένη
σκιά του ποιητή.
.Ετικέτες Ποιήματα της Μαρίας Πολυδούρη
Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008
66 ~ ο Iωάννης-Σεβαστιανός Ρώσσης στον Χρίστο Λάσκαρη
Στον ποιητή Χρίστο Λάσκαρη, αντίδωρο
για τη συγκίνηση που μας δωρίζουν
τα πικρά του ποιήματαΠάει το παλιό θέατρο
το κατεδάφισαν Και το ωραίο
σινεμά
στο πλάι του
με τ' απαλά βελούδινα καθίσματα
και τον ήχο εκείνο το βαθύ
του κώδωνος
σημείον
πως
τα όνειρα-οσονούπω-
εκκινούν
αρχίζουν.
Πελώριο
τάνκερ ξενερίζει
όλο τσιμέντο τώρα το καινούργιο
σούπερ μάρκετ.
Και είσαι μικρός
ανίσχυρος μπροστά του'
φάντασμα που τρέχει
να ξεφύγει.
Και το τσίρκο
να σου παίρνει το μυαλό:
οι κλόουν η μπάντα
το κανόνι...
Τίγρεις,
ελέφαντες ρημάζουν
το μικρό σου περιβόλι.
Άλογα
με χάμουρα χρυσά λοφία κόκκινα
τον μυστικό ροδώνα σου
ποδοπατούν.
Δεν ξεχωρίζεις πια
την ευλογία απ' την κατάρα.
Ένας χασάπης δίπλα σου μετράει
μάτσο τα χιλιάρικα.
Μην είναι -λέω- το πετσί μας
Ποιητή;
Στήθος
που λίγο-λίγο οι πληγές του
το προδίδουν;
24.12.2005από την Πάροδο - τ.13.Ετικέτες Ποιήματα για τον Χρίστο Λάσκαρη, Ποιήματα του Ιωάννη-Σεβαστιανού Ρώσση
65 ~ ο Κώστας Ριζάκης στον Χρίστο Λάσκαρη
Μουσική ζωή
στον Χρίστο Λάσκαρη
η γειτονιά γαλήνευε το πρωινό της Κυριακής
τι αχαμνό το όνειρο
πεζοπορώντας χάνονταν μακριά
στο βάθος μιας τυφλής ζωής -
καταμεσής του δρόμου εδώ
απομαγεύοντας τις νότες του ακορντεονίστα
από την Πάροδο - τ.13
.
Σήμερα στις 5.00 μ.μ., στο Α΄Νεκροταφείο Αθηνών, στέλνουμε τον ύστατο αποχαιρετισμό στον Χρίστο Λάσκαρη.
(η πληροφορία από το Ποείν)Ετικέτες Ποιήματα για τον Χρίστο Λάσκαρη
Τρίτη 3 Ιουνίου 2008
64 ~ ο Αλέξανδρος Ίσαρης στον Ράινερ Μαρία Ρίλκε
Alexandros Isaris for Rainer Maria Rilke
***
RAINER MARIA RILKE
Άπλωσες τις φτερούγες σου
Και φάρδυνες αλλόκοτα
Εσύ που χρόνια φορούσες προσωπεία
Στα όρια του Τρομερού και του Μοιραίου
Που αγάπησες τις θάλασσες όσο κανείς
Που έκοβες σαν ασημόχαρτο τα πρωινά
Και μάτωνες τις νύχτες με μεγάλες χαρακιές.
Στεφανωμένος από όνειρα
Μισός νερό μισός αερικό
Κρυστάλλινος και μελαγχολικός
Βρέθηκες να περπατάς σε πίνακες του Γκρέκο
Στου Ντουίνο τα κοφτερά λεπίδια
Μέσα στα δάση με το κεφάλι σου
Φουρτουνιασμένο από λόγια ανήκουστα.
Έψαχνες στον έρωτα βα βρεις το φως
Μα βρήκες απανθρακωμένα συναισθήματα
Σκάλιζες σαν τον Ροντέν τα πρόσωπα
Κι έβγαζες λύπη, πόνο και λυγμούς.
Γύρεψες στις πόλεις του Βορρά, της Αφρικής,
Της Δύσης και του Νότου
Τους αγγέλους που αλλάζουν χρώματα και σχήμα.
Το χρόνο που γυρνά γυμνός μ' ένα δρεπάνι.
Στην ποίηση βρήκες καράβι πλουμιστό
Κάθισες μαζί με τους ληστές και τους αγίους
Και τις αλαφροΐσκιωτες ψυχές.
Μίλησες μ' αυτόχειρες και σκοτωμένους
Κι έφυγες προς τον ουρανό
Γλιστρώντας στο ουράνιο τόξο του μεσημεριού.
από την συλλογή "Θα επιστρέψω φωτεινός" -
Ποιήματα 1993 - 1999
εκδ. Άγρα, 2000
.
- η φωτογραφία του Αλέξανδρου Ίσαρη είναι από την εκδήλωση-αφιέρωμα
που οργάνωσαν, στις 20 Μαΐου, η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Σερρών και η
ΝΕΠΟΣ, για την "φωτεινή επιστροφή" του στην γενέτειρά του.
(αναφωτογράφηση από την καθημερινή εφημερίδα των Σερρών "Η ΠΡΟΟΔΟΣ")Ετικέτες Ποιήματα για τον Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Ποιήματα του Αλέξανδρου Ίσαρη