ποίημα για σένα
Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008
88 ~ ο Γέσπερ Σβένμπρο για την Σαπφώ
Jesper Svenbro for Sappho
*** 
Ποικιλόθρονος Σαπφώ
Η Σαπφώ ήταν για την τέχνη του γιοκ αυτό που ο Όμηρος ήταν για το έπος,
αυτό μας μάθαιναν ακόμα στα χρόνια του εξήντα
όταν πηγαίναμε στο σχολείο της Ντώρα-ούντεν,
«πιο κεντρικό» από άλλα ιδρύματα
για την ανανέωση της παράδοσης: η χλόη βούιζε,
κάπου το ρυάκι μουρμούριζε ως υπόσχεση
μιας δροσιάς ανεύρετης αλλού.
Ο καπνός υψωνόταν από τη χερσόνησο, από τη λιθόκτιστη εστία μας,
και μια μέρα η Σαπφώ έκανε πράγματι την εμφάνισή της -
στη νάρκη μου, είχαμε καλοκαίρι:
ήταν κοντή και με πολύ σκούρο δέρμα, με λαπωνικό ρούχο
τόσο βαθυγάλαζο που μου φάνηκε εξωπραγματικό:
ο γιακάς και το μπούστο του ήταν κεντημένα με ουράνιο τόξο,
και τότε κατάλαβα: ήταν η ποικιλόθρονος Σαπφώ,
«με τα καταστόλιστα ρούχα», που εδώ στη νομαδική σχολή
έπλεκε ποιήματα από ρίζες και κλαδιά,
στέρεες στροφές από ιτιά και σημύδα, από ασημένια κλωστή,
κεντήματα από κασσίτερο, κέρατα από τάρανδο, φεγγάρι, αστέρια -
σαν αυτές που μπορεί κανείς να δει νωρίς τη φθινοπωρινή νύχτα
όταν ο Γαλαξίας επιτέλους γίνεται ορατός.
Χαμογελαστή, μου εξήγησε πως ή νύχτα είναι το γράμμα Α
και με διέταξε να χρησιμοποιώ το Α σε όλα τα γιόκ μου.
Ήταν η συμφωνία μας. Και το φεγγάρι έλαμπε ανάμεσα στα στίλβοντα αστέρια,
έλαμπε πάνω στην κοιλάδα, πάνω στα δασωμένα υψώματα.
Στην άλλη μεριά της λίμνης, οι αγελάδες κοιμούνταν στο στάβλο.
Πόσο ο ήχος της φωνής μας ήταν άμβλυμμένος και μακρινός!
Και όταν η σελήνη έδυσε, γλίστρησε από τον ουρανό ένα νυχτοπούλι
κοντά στις κορυφές των δένδρων, ανάμεσα στα αστέρια
όπου η σιλουέτα της εμφανίστηκε για μια στιγμή -
και αν απλώναμε το χέρι, θα φτάναμε, μέχρι εκεί,
τόσο κοντινά μας φαίνονταν μέσα στη νύχτα τα αστέρια
φωτίζοντας μέσα μας τα πιο μυστικά μας όνειρα.
μτφ: Φοίβη Γιαννίση
από την Ποιητική - τεύχος πρώτο, Άνοιξη 2008
(δ/νση Χάρη Βλαβιανού)
εκδ. Πατάκη
.
*** 
Ποικιλόθρονος Σαπφώ
Η Σαπφώ ήταν για την τέχνη του γιοκ αυτό που ο Όμηρος ήταν για το έπος,
αυτό μας μάθαιναν ακόμα στα χρόνια του εξήντα
όταν πηγαίναμε στο σχολείο της Ντώρα-ούντεν,
«πιο κεντρικό» από άλλα ιδρύματα
για την ανανέωση της παράδοσης: η χλόη βούιζε,
κάπου το ρυάκι μουρμούριζε ως υπόσχεση
μιας δροσιάς ανεύρετης αλλού.
Ο καπνός υψωνόταν από τη χερσόνησο, από τη λιθόκτιστη εστία μας,
και μια μέρα η Σαπφώ έκανε πράγματι την εμφάνισή της -
στη νάρκη μου, είχαμε καλοκαίρι:
ήταν κοντή και με πολύ σκούρο δέρμα, με λαπωνικό ρούχο
τόσο βαθυγάλαζο που μου φάνηκε εξωπραγματικό:
ο γιακάς και το μπούστο του ήταν κεντημένα με ουράνιο τόξο,
και τότε κατάλαβα: ήταν η ποικιλόθρονος Σαπφώ,
«με τα καταστόλιστα ρούχα», που εδώ στη νομαδική σχολή
έπλεκε ποιήματα από ρίζες και κλαδιά,
στέρεες στροφές από ιτιά και σημύδα, από ασημένια κλωστή,
κεντήματα από κασσίτερο, κέρατα από τάρανδο, φεγγάρι, αστέρια -
σαν αυτές που μπορεί κανείς να δει νωρίς τη φθινοπωρινή νύχτα
όταν ο Γαλαξίας επιτέλους γίνεται ορατός.
Χαμογελαστή, μου εξήγησε πως ή νύχτα είναι το γράμμα Α
και με διέταξε να χρησιμοποιώ το Α σε όλα τα γιόκ μου.
Ήταν η συμφωνία μας. Και το φεγγάρι έλαμπε ανάμεσα στα στίλβοντα αστέρια,
έλαμπε πάνω στην κοιλάδα, πάνω στα δασωμένα υψώματα.
Στην άλλη μεριά της λίμνης, οι αγελάδες κοιμούνταν στο στάβλο.
Πόσο ο ήχος της φωνής μας ήταν άμβλυμμένος και μακρινός!
Και όταν η σελήνη έδυσε, γλίστρησε από τον ουρανό ένα νυχτοπούλι
κοντά στις κορυφές των δένδρων, ανάμεσα στα αστέρια
όπου η σιλουέτα της εμφανίστηκε για μια στιγμή -
και αν απλώναμε το χέρι, θα φτάναμε, μέχρι εκεί,
τόσο κοντινά μας φαίνονταν μέσα στη νύχτα τα αστέρια
φωτίζοντας μέσα μας τα πιο μυστικά μας όνειρα.
μτφ: Φοίβη Γιαννίση
από την Ποιητική - τεύχος πρώτο, Άνοιξη 2008
(δ/νση Χάρη Βλαβιανού)
εκδ. Πατάκη
.
Ετικέτες Ποιήματα για την Σαπφώ
Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008
87 ~ η Ζέφη Δαράκη για τον Αλέξη Τραϊανό
(Μνήμη Αλέξη Τραϊανού)
Όλο και πιο πολύ θα σκοτεινιάζει
για να φανερώνεσαι
Α.Τ.
Κανένα θαύμα δε φτάνει
τη σκοτεινή ομορφιά της πράξης
έλεγε ο Μισίμα
Έτσι θα πω
σε φωτεινότερο ουρανό να σε κεντήσει
Αν κι εσύ έβαλες στην τσέπη σου το κλειδί
το ουράνια άχρηστο
Κι έφυγες για πάντα
από την συλλογή της Ζέφης Δαράκη Η θλίψη καίει τις καρδιές μας
εκδ. Νεφέλη, 1995
.
Όλο και πιο πολύ θα σκοτεινιάζει
για να φανερώνεσαι
Α.Τ.
Κανένα θαύμα δε φτάνει
τη σκοτεινή ομορφιά της πράξης
έλεγε ο Μισίμα
Έτσι θα πω
σε φωτεινότερο ουρανό να σε κεντήσει
Αν κι εσύ έβαλες στην τσέπη σου το κλειδί
το ουράνια άχρηστο
Κι έφυγες για πάντα
από την συλλογή της Ζέφης Δαράκη Η θλίψη καίει τις καρδιές μας
εκδ. Νεφέλη, 1995
.
Ετικέτες Ποιήματα για τον Αλέξη Τραϊανό
Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008
86 ~ o Nίκος Καββαδίας στον Νικήτα Ράντο
*** 
Ο πιλότος Νάγκελ
Στον ποιητή Ν. Ράντο
Ο Νάγκελ Χάρμπορ, Νορβηγός πιλότος στο Κολόμπο,
άμα έδινε κανονική πορεία στα καράβια
που φεύγαν για τους άγνωστους και μακρινούς λιμένες,
κατέβαινε στη βάρκα του βαρύς, συλλογισμένος,
με τα χοντρά τα χέρια του στο στήθος σταυρωμένα,
καπνίζοντας ένα παλιό χωμάτινο τσιμπούκι,
και σε μια γλώσσα βορινή σιγά μονολογώντας
έφευγε μόλις χάνονταν ολότελα τα πλοία.
Ο Νάγκελ Χάρμπορ, πλοίαρχος σε φορτηγά καράβια,
αφού τον κόσμο γύρισεν ολόκληρο, μια μέρα
κουράστηκε κι απόμεινε πιλότος στο Κολόμπο.
Μα πάντα συλλογίζονταν τη μακρινή του χώρα
και τα νησιά που 'ναι γεμάτα θρύλους, τα Λοφούτεν.
Όμως μια μέρα επέθανε στην πιλοτίνα μέσα
ξάφνου σαν ξεπροβόδισεν το Steamer Tank "Fjord Folden"
όπου έφευγε καπνίζοντας για τα νησιά Λοφούτεν...
(Νικήτας Ράντος, όπως και Νικόλας Κάλας,
είναι ψευδώνυμα του Νίκου Καλαμάρη)
.
Ετικέτες Ποιήματα του Νίκου Καββαδία
