ποίημα για σένα

Rafael Alberti for Luis Cernuda

***

Στον Luis Cernuda, ο αέρας του Νότου ψάχνοντας στην Αγγλία

Αν ο αέρας θα έλεγε μια ημέρα:

- Είμαι κουρασμένος,
εξαντλημένος απ' τ' όνομά μου… Δεν θέλω πια
ούτε με το αρχικό μου να υπογράψω την μπούκλα
του γαρίφαλου, το κατσάρωμα του τριαντάφυλλου,
το λεπτό ζαρωματάκι στο ρέμα,
τη χαριτωμένη κατεύθυνση της θάλασσας και το λακκάκι
που γελά στο μάγουλο του πανιού…

Αποπροσανατολισμένος, ανεβαίνω τις απαλές,
κοιμισμένες επιφάνειες
που στεγάζουν το όνειρό μου.
Ρέω μέσα απ' τις περικοκλάδες,
διαπερνώ τους τυφλούς θόλους των πύργων'
Τυλίγω, την ήδη αγνή λεπτότητα, τους δρόμους
των αιχμηρών γωνιών, διαπερνώντας,
σπάζοντας και χαλώντας τους μεντεσέδες, βαθείς
προθαλάμους που οδηγούν σε πράσινες αυλές
όπου το επιβλητικό νερό, γλυκό κι απελπισμένο,
μου θυμίζει τον πόθο μου...

Ψάχνω και ψάχνω να ονομαστώ
Με ποιά νέα λέξη, με ποιόν τρόπο;
Δεν υπάρχει φύσημα, δεν υπάρχει πνοή,
αναπνοή ικανή να δώσει φτερά
σ' αυτή την άγνωστη φωνή που θα με ονομάσει;

Απογοητευμένος, ψάχνω και ψάχνω ένα σημάδι,
ένα κάτι ή κάποιον να με αντικαταστήσει
να είναι όπως εγώ και στη νωπή μνήμη
όλου εκείνου, εύθραυστος
λεπτεπίλεπτος από κούνια και μ' ένα ψίθυρο ζεστό,
να διατηρεί το ίδιο τρέμουλο,
την ίδια ανάσα που είχα το πρώτο
πρωινό που γεννήθηκα, όταν το φως μου είπε:
- Πέτα. Εσύ είσαι ο αέρας.

Αν ο αέρας θα έλεγε μια ημέρα αυτό…

μτφ: Μαριάννα Τζανάκη (Γητ)


A Luis Cernuda, Aire Del Sur Buscado En Inglaterra

Si el aire se dijera un día:
?Estoy cansado,
rendido de mi nombre… Ya no quiero
ni mi inicial para firmar el bucle
del clavel, el rizado de la rosa,
el pliegecillo fino del arroyo,
el gracioso volante de la mar y el hoyuelo
que ríe en la mejilla de la vela…

Desorientado, subo de las blandas,
dormidas superficies
que dan casa a mi sueño.
Fluyo de las paradas enredaderas, calo
los ciegos ajimeces de las torres;
tuerzo, ya pura delgadez, las calles
de afiladas esquinas, penetrando,
roto y herido de los quicios, hondos
zaguanes que se van a verdes patios
donde el agua elevada me recuerda,
dulce y desesperada, mi deseo…

Busco y busco llamarme
¿con qué nueva palabra, de qué modo?
¿No hay soplo, no hay aliento,
respiración capaz de poner alas
a esa desconocida voz que me denomine?

Desalentado, busco y busco un signo,
un algo o alguien que me sustituya
que sea como yo y en la memoria
fresca de todo aquello, susceptible
de tenue cuna y cálido susurro,
perdure con el mismo
temblor, el mismo hálito
que tuve la primera
mañana en que al nacer, la luz me dijo:
?Vuela. Tú eres el aire.

Si el aire se dijera un día eso…

Ετικέτες Ποιήματα του Ραφαέλ Αλμπέρτι