ποίημα για σένα

***

Ο ποταμός ο Λούσιος

Στον Νίκο Γκάτσο

Ο ποταμός ο Λούσιος είναι αυτός
από το βουνό εδώ παίρνει το νερό του
Κανείς δεν τόνε ξέρει
κανείς δεν τόνε βλέπει
Λίγο περνάει από πέτρες
από χωράφια περνάει
Κάτι όμορφα άλογα, κάτι ελεύθερα πουλιά
ξεδιψάνε στο νερό του•
μετά πέφτει στον αρχαίο Αλφειό.
Μόνο ή μεγάλη θάλασσα που τονε δέχεται
σωπαίνει στο χαμό του.


από το βιβλίο Γιώργος Χρονάς: Αρχαία Βρέφη
(συλλογή: Οι λάμπες)
εκδ. Άκμων, 1980
.

Ετικέτες Ποιήματα για τον Νίκο Γκάτσο, Ποιήματα του Γιώργου Χρονά

Rainer Maria Rilke for Hans Carossa

***

Για τον Hans Carossa

Ακόμα να και η δική μας η απώλεια. Κι ακόμα η λησμονιά
Που έχει ακόμα τη μορφή στο παράταιρο κράτος της μετάλλαξης.
Το αφημένο κυκλώνει. Κι είμαστε εμείς σπάνια στο μέσον
Ενός κύκλου. Και ολοτρόγυρα περιστρέφεται η μακάβρια φιγούρα.

μετάφραση: Σωτήρης Ε. Γυφτάκης


από την ανθολογία Αυστριακοί Ποιητές του 20ού αιώνα
εκδ. λεξίτυπον, 2008
.

Lawrence Durrell for Constantine P. Cavafy

***

Καβάφης

Μου αρέσει τόσο πολύ να βλέπω τους έρωτες του γέροντα
σκανδαλώδεις, θα 'λεγε κανείς, συχνά ελεεινούς
να προβάλλουν μέσα από κάτι στίχους ισχνούς,
καλώς ή κακώς,
τα κόκαλα των ποιημάτων του να τα 'χει εκλεπτύνει μια επιθυμία
ενώ γυρνά σ' ετοιμόρροπα καπηλειά κι αναθυμάται μάτια σκοτεινά
που τα 'χει πια εξαγνίσει ο σαρκασμός μα κι η τρυφεράδα
κάτι βάρβαρων στιγμών που γίνανε ανάμνηση λαμπρή
όπως πρόλαβε και τις φύλαξε όταν το πάθος άρχισε να σβήνει αχνό.
Όχι άλλα μισόλογα: αυτόν τον άνθρωπο τον τσάκισε στο τέλος το πιοτό!
Το δάσος των σκοτεινών ματιών που αναπόλησε, —μάτια σαν από εικόνες εκκλησίας, όσα τον ακολούθησαν
σε πνιγηρά πορνεία, πάνω σε λεκιασμένα στρώματα,
ενώ το είδωλο του σώματος ξεθώριαζε θωρώντας—
κι ο έρωτας, αυτός ο δάσκαλος της απειρίας μας,
κάνουν τη γερασμένη του σάρκα να μυρμηγκιάζει ανατριχιάζοντας
καθώς αμφιβάλλει τώρα για το τι σημαίνει μεγάλη τέχνη
και συλλογιέται τους καβαλλάρηδες του πόθου,
τα βρόχια τους φουσκωμένα μ' αίμα να συρίζουν,
τις κραυγές που πνίγονταν μες στο λαχάνιασμα του,
την πανδαισία του πάθους έως θανάτου.

Να γιατί τον θεωρώ αυτόν τον άνθρωπο σπουδαίο:
Ποτέ να μην επιχειρείς το υπέρτατο αριστούργημα
—άσε τη ζωή να το κάνει αυτό. Ποτέ
μα πάντα να διαφυλάττεις την κάθε στιγμή
λεπτό προς λεπτό. Μην καταστρέφεις την αλήθεια
δέξου τα πρόστυχα τερτίπια της ψευτιάς:
μακάρι τα μαυριδερά δάχτυλα που σημάδεψαν την αγάπη του
να μπορούσε έστω μια φορά να τα κάνει τέχνη
να γίνει στίχος το αθάνατο συμβάν
—τότε είναι που θα σηκωνόταν μια όμορφη μέρα
ν' αποτινάξει τις πράξεις του σαν ξεραμένες πέτσες
αφού ήτανε πράξεις πέρα από τα μέτρα του κόσμου αυτού,
πέραν του κορεσμού

—με την αίσθηση όχι του τελεσίδικου θανάτου,
αλλά του να ξέρεις πως πεθαίνεις:
έτσι πέθανε, προσπαθώντας
όπως όλοι μέχρι την ύστατη ώρα θα μοχθούμε
κάποιες πράξεις να τις ξεφορτωθούμε.

μετάφραση: Σάκης Σερέφας


από την μικρή ανθολογία Σε ξένη γλώσσα η λύπη μας
Εκδόσεις Μπιλιέτο Παιανία, 2000

Ακόμα:
ο Λώρενς Ντάρρελ
- στο ταξιδεύοντας
- στα αυτοβιογραφικά , και
- στα λογοτεχνικά ταξίδια στον κόσμο
.
Ποιήματα για τον Κ. Π. Καβάφη 1
.

Ετικέτες Ποιήματα για τον Κ. Π. Καβάφη 2