ποίημα για σένα

Η θρησκεία
Τω Ποιητή Παναγιώτη Σούτσω

Ο Θεός εις τους ανθρώπους, φίλε Σούτσε, την θρησκείαν
έδωκεν εις τα δεινά των γλυκεράν παραμυθίαν.
Η θερμή προστάτις αύτη είναι των αδικούμενων,
και ο πλούτος των πενήτων, κ' η χαρά των θλιβομένων.
Η θρησκεία κατευνάζει των παθών τας τρικυμίας,
χύνουσα το νηπενθές της βάλσαμον εις τας καρδίας.

Πάσα αρετή εν μέσω δύο κακιών κειμένη
καθώς ναυς μεταξύ Σκύλλης και Χαρύβδεως προβαίνει.
Απ' εδώ ροφά η μία βίαια και την ελκύει,
απ' εκεί α άλλη πάλιν χαίνει να την καταπίη.
Ο δε θέλων εις τα δύο τέρατα να μην οκείλη,
τον ορθόν να λάμη κυβερνήτην του οφείλει.

Η ευδαίμονας ποιούσα τους ανθρώπους πολιτεία
ο δεσποτισμός δεν είναι ούτε η οχλοκρατία.
Αύτη εν τω μεταιχμίω εκατέρου κείται μέρους,
ως το έαρ εν τω μέσω του χειμώνος και του θέρους.
Και της αληθούς θρησκείας τα αντίθετα σημεία
η ασέβεια υπάρχουν και η δεισιδαιμονία.

Ω! η δεισιδαιμονία! η των καρδιών δυνάστις!
τρέμοντες οι λαοί όλοι δέχονται τας εντολάς της.
Παρά πόδας της οδεύει ιοβόλον σώμα σύρων,
ο φανατισμός ο δράκων ο με αίμα την γην φύρων.
Και ο φόβος ο κρυόεις, κ' αι παντοδαπαί προλήψεις,
και ο άδης με σύμπασας τας βασάνους του και θλίψεις.

Η ασέβεια δε πάλιν, σκότους γέννημα και θρέμμα,
προς τον ουρανόν τοξεύει σαρκασμού και τύφου βλέμμα.
Η φωνή της βλασφημία, οι σεμνοί δε προπομποί της
άνοια, ακολασία, ύβρις, τύφος και θρασύτης.
Και κατόπι τούτων όλων διανύει την οδόν της
η απελπισία βρόχον φέρουσα εις τον λαιμόν της.

Αλλά τις εν μέσω τούτων των ουτιδανών γυναίων
τις προβαίνει με το βήμα και σεμνόν και θαρραλέον;
Εις το μέτωπόν της λάμπει η αιδώς, η κοσμιότης.
Είναι η θρησκεία' χαίρε, χαίρε, ω σεμνή θεότης!
Σε γνωρίζω από ταύτην την γλυκείαν καλλονήν σου,
κ' από την γαλήνην ήτις βασιλεύ' εις την μορφήν σου.

Όπου συ πατείς τον πόδα, άνθη φύονται ναρκίσσου,
και σκεδάζετ' αμβροσία θεσπέσια παραδείσου.
Η ελπίς σε συνοδεύει η αείποτε γελώσα,
κ' η αγάπη η γλυκύ τι και εαρινόν ορώσα,
η εγκράτεια κατόπιν, είτα η δικαιοσύνη,
και η ανεξαρτησία και η μεγαλοφροσύνη.

Με τον άνθρωπον συγχρόνως, ω θρησκεία, εγεννήθης,
κ' εις αυτόν με της ψυχής του την πνοήν ενεφυσήθης.
Και καθώς ο άρτος τρέφει και ζωογονεί το σώμα,
της ψυχής ομοίως είσαι συ το ζωογόνον βρώμα.
Η ψυχή η στερούμενη σού εις ατροφίαν μνήσκει,
και χαυνούται κατ' ολίγον και αγωνιά και θνήσκει.
... ... ...

(οι πρώτες 8 στροφές του ποιήματος)

από την Βασική Βιβλιοθήκη, τόμος 12: "Ποιηταί του ΙΘ' αιώνα"
εκδ. Αετός, 1954

ακόμα:
- o Ιωάννης Καρασούτσας στο χωρίς άλλη αναβολή
.

Ετικέτες Ποιήματα του Ιωάννη Καρασούτσα