***
Σαπφώ
Μνάσασθαί τινά φαμι και ύστερον αμμέων...
ΣΑΠΦΩ
Και του Λευκάτα η θάλασσα η μακραντιλαλούσα
στρωτή περίσσια απλώνεται σα σμαραγδένιοι κάμποι'
τρίσβαθ' αυγή απόκρυφη στην άβυσσό της λάμπει
όταν τα κύματα στρωθούν και πέσει η αναρούσα.
Δίχως τραγούδια η Αλκυών πετά η κελαδούσα,
γιατί στα δάση των φυκιών, βόσκει η Ιπποκάμπη,
μες στα κοράλλια, ανάμεσα στα συντεφένια θάμπη
της μαργαριταρόριζας, κοιμάται η Μούσα... η Μούσα!
Τη λύρα για παντοτεινό προσκέφαλό της έχει,
ν' ακούει και στον ύπνο της, σαν όνειρο, να τρέχει
καινούργιος πάντα ο αντίλαλος απ' τα παλιά της πάθη.
Κι ο ήλιος όλο του το φως απάνω της μαζεύει'
θαρρείς και είναι ο Φάωνας... μετάνιωσε κι εστάθη
και της νεκρής αγάπης του την κεφαλή χαϊδεύει.
συλλογή: Σκαραβαίοι και Τερρακόττες
από την Βασική Βιβλιοθήκη, τμ. 29ος
εκδ. Αετός, 1954 .
Ετικέτες Ποιήματα για την Σαπφώ