ποίημα για σένα

***

Η φωνή του Καβάφη

Ήχος δεν έβγαινε από τη φωνή του.
Ήταν ανάκουστη σα να γλίστραγε πάνω
στον πάγο.
Η φρικτή πληγή απ' το μαχαίρι στο λαιμό,
Είχε κι αυτή παγώσει. Την είχε σκεπάσει
Άφθονο, παρθένο χιόνι...
Ονειρευότανε σαν το παιδί στον ύπνο του καθώς
Ακούει να φθάνουν σαν απόηχος στ' αυτιά του
Παγοδρομίες και χιονοπόλεμοι.
Με αρέσουν οι ευειδείς νέοι.
Με αρέσει η χαρά της αφθαρσίας μες τα
μάτια.
Με αρέσει το κάλλος, πλην όμως δίχως έπαρση.
Με αρέσει αυτό το δημιουργικό μου πείσμα.
Με αρέσουν οι βαθύτατές μου μεταπτώσεις.
Η ζωή του ηδονιστή είναι η πιο καλή προετοιμασία
Για να πατήσει κανείς για πάντα το κατώφλι του μυστικισμού.
Συμπεριφορά σημαίνει τι κάμνουμε
Και όχι ό,τι μας κάμνουν.

A man is defined by hiw longings.
Όλα μου τα πάθη υπήρξαν ένας μέγας πόθος
για το άπειρο.
Το μυστικό της ποίησής μου είναι πρώτα
Να βρίσκω κι ύστερα να ψάχνω.
Ω, αυτοί οι παρακατιανοί ποιηταί της Γενέτειρας.
Τόσον επηρμένοι, τόσον ανόητοι, τόσον πολυπληθείς.
Σαν τις καρφίτσες στα μαξιλαράκια της νοικοκυράς
Θυμάστε;
On fait de moi un personage que
Je n' aimerais paw renconter!
Όμως εγώ, στον ύπνο μου κι όπως περνώ
Μέσ' απ' την πύλη της αθανασίας — αν είναι ένα τέτοιο πράγμα εφικτό —
Αισθάνομαι σαν άρκτος πολική.
Ορύομαι και η φωνή μου είναι η έκταση της
παγωνιάς
Είναι η ασπράδα του χιονιού
Είναι ο αμέτρητος εσωτερικός μου πόνος.
Περίεργο.
Ορύομαι και δεν ακούγω τη φωνή μου.


από το βιβλίο Νίκος Σπάνιας, Αμερική
εκδ. Οδός Πανός, 1988
(προδημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ανακύκληση
τ.7 / Ιαν. 1987)
.
Ποιήματα για τον Κ. Π. Καβάφη 2
.

Ετικέτες Ποιήματα για τον Κ. Π. Καβάφη 1, Ποιήματα του Νίκου Σπάνια