ποίημα για σένα

***

Γράμμα στο Μιχάλη Κατσαρό

Οι κούρκοι κρώζουν
Μια χρυσή και οργυαία φτερούγα αετού
Πάνω από το κεφάλι μου είσαι σύ
Όρνεο και Ποιητής
Αρτοποιός και μέθυσος –
Μικκύλος («Παναγιά μου ένα παιδί!»)
Οι ελαφροί δεν θα μας λένε ελαφρούς
Αλλά ελαφρόμυαλους
Δηλαδή πως πια δεν τά 'χουμε τετρακόσια

Σου γράφω από ένα εβρέικο τσαρδί
Της Νέας Υόρκης ή Νεοβόρακου,
Με μεγαλήγορο πομφολυγώδες ύφος
Ενόσω οι Νέγροι έξω απ' το παραθύρι μου
(Επί τόπων επιχολέρων)
Βγάζουν ωρυγές ενθουσιασμού
(Έξω απ' το παραθύρι μου).

Τι έγινε η ταχύπτερη φήμη φίλε μου;

Θυμάσαι μου ψιθύριζες «Νίκο μου! Νίκο!»
Όταν εγώ πάντα λουτροχαρής
Και τσίτσιδος γύριζα το κεφάλι αλλού
Επιζητών κυρίως τα ψεκτά σε όσα, παρατηρούσες.
Έσβησε η σπίθα της ζωής
Όμως οι δυο μας στη Σταδίου κάποτε
Είμαστε φρενίτις σχεδόν ερωτική
Φθάνουσα μέχρι παραφροσύνης
Μεθώντας, από κέφι και αντικρύζοντας
Το υψηρεφές μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού.


από το βιβλίο Νίκος Σπάνιας, Αμερική
Εκδ. Οδός Πανός, 1988
.

Ετικέτες Ποιήματα για τον Μιχάλη Κατσαρό, Ποιήματα του Νίκου Σπάνια