ποίημα για σένα

Το κακό όνειρο δεν εννοούσε, δεν μπορούσε να διαλυθή, αν κι' η ημέρα περνούσε γοργά, κι' είχανε ήδη φτάσει οι χρυσοκίτρινες και βαθειές γαλάζιες απογευματινές ώρες. Ας ομολογηθή πως όλο το δράμα ενέκειτο στη γαλλική λέξη "οτζαχτσής" (**). Αυτή η γαλλική λέξις είχε την ιδιότητα να ενεργή αυτομάτως απάνω του, να τον ρίχτη απότομα σε βάραθρα λύπης και χαράς, να τον ανεβάζη άξαφνα στις πιο ψηλές κορφές των δέντρων, να τον ωθή σ' έρημα τοπία της Σελήνης, στρωμένα με καθρέφτες και δίσκους φωνογράφου, πολύ έμορφα και πολύ διακοσμητικά. Έσκυφτε, τότες, γαλήνιος, και σήκωνε τα πολύτιμα φουστάνια της για να φιλήση τα μακριά λευκά της χέρια. Αμέσως εκείνη έβγαινε και στέκουνταν στο παράθυρο, και το κεφάλι της — ένας κόκκινος ηλεχτρικός λαμπτήρ — άναφτε και έσβηνε συνεχώς μέσα στη νύχτα. Αυτό αρκούσε για ν' αναγγελθή, και στα πέρατα της γης ακόμη, το ναυάγιο, και κατόπιν η απώλεια, και βέβαια η ανάληψη στα ουράνια, του εμπροσθογεμούς χαρτονο-δυναμιτοκινήτου λαθρεπιβατικού πλοίου «Πλειάς». Μόλις έφτανε το χαρμόσυνο μήνυμα όπου δει, άλλαζε πάραυτα η ονομασία και ο ρους των πλωτών ποταμών, όλες οι γυναίκες δινόντουσαν στις αλλόκοτες, πλην πόσο ηδονικές, θωπείες των πουλιών, και άλλες έβγαιναν ολόγυμνες στο δρόμο, απ' τα ερειπωμένα εμπορορραφεία, μόλις ενύχτωνε. Να μην λησμονηθή ότι τα σουραύλια έπαιζαν, καθ' όλην την διάρκειαν του δράματος, το τραγούδι «του σερταριού», ένα τραγούδι που επιφυλάσσεται να εξήγηση καταλλήλως ο κωνσταντινουπολίτης Νίκος Εγγονόπουλος σε μια μελλούμενην έκδοση των απάντων του.