Valère Gille for Charles Baudelaire
***
Baudelaire
Στην καρδιά αυτήν, που εσφράγισεν ο Κρόνος, την μεγάλη,
σε πράσινα άλση, να υψωθή, στον λόφο, δεν αρμόζει
μνημείον ανάλαφρο' άφησε την σκιά μονάχα για ένα
πνεύμα, που η ονειροπόληση η γαλήνια το είχε θέλξει.
Μα αυτήν τη στήλη, την υδρίαν αυτή, ύψωσε σε βράχο:
σμίλακας μαύρος δίπλα του, μυρτιά ή πορτοκαλιά όχι'
κι αν, καθώς ξένος θλιβερός, κοιμάται ανάμεσά μας,
εύνους ας του είσαι, ω της νυχτιάς γλυκύτατη εσύ ειρήνη.
Πάνω στο ψυχρό μάρμαρο που κλείει το μέτωπό του,
το βράδι θα κουρνιάζουνε οι αρπαχτικοί αετοί,
και παγερά τα ζοφερά, σωπαίνοντας, κοράκια.
Ούτε πυρσό ή περιστερά, μηδέ άνθος μη σκαλίσης,
τον στοχασμό του τον πικρό ευλαβούμενος. Διαβάτη,
τούτο δω μόνο διάβασε: «Αγαπήθη απ' την Οδύνη».
μετάφραση: Άρης Δικταίος
από την Ανθολογία Βέλγων ποιητών
εκδ. Φέξη, 1969
.