ποίημα για σένα

Anghel Dumbrăveanu for Petre Stoica

***

Κόκκαλα καραβιών
Στον Petre Stoika

Aν δεν υπήρχε, αγαπημένη μου, η υπαρξιακή σιωπή
των όντων κ' η θάλασσα που με χτυπά μέσ' στο μυαλό
με καραβιών οστά, αν δεν υπήρχεν η ύπνωση
της φθινοπωρινής πορείας σου στη στέππα μοίρα σου
κ' οι αντιρρήσεις κ' οι νυχτερίδες σύγνεφο...
Όλο και πιο κοντά θ' άκουγα τις θαλάσσιες καμπάνες
και θ' αχτινοσκοπούσα αναμονές με δισταγμούς μέσα στο πέλαγος
όπου δε θα προβάλλεις άλλοτε πια. Αν μπορούσα,
τις φωνές του δειλινού να τις χαρίσω ναρκωμένες στον αγέρα,
κ' υπνωτισμένος να βρεθώ μέσ' στην καρίνα καραβιού ναυαγισμένου
όπου θα μπαίνουν ψάρια μυθικά... Θα ξεκινήσω να σε βρω
με τις ζευτές ξεθωριασμένες μου αγρύπνιες
που σέρνουν κάποιο έλκυθρο μέσα στο δάσος ωκεανού
και θα σε φέρω, αγαπημένη, στο λιμάνι του ενάλιου ύπνου
για να δεχτείς καράβια φτερωτά που ταξιδεύουν θρύλους
άλλων χιλιετηρίδων. Μα η θάλασσα με χτυπά μέσ' στο μυαλό
με τις φωνές του δειλινού και με μενεξεδένιες αντιρρήσεις.
Άρα θα ξαναρθείς... Απ' ανοιχτά, ξέρω,
μονάχα των καραβιών τα κόκκαλα επιστρέφουν.

απόδοση στα ελληνικά: Κώστας Ασημακόπουλος


από την Ανθολογία Ρουμάνων ποιητών
εκδ. Αρίων, 1974
.