ποίημα για σένα

***

Ούτις

στον Χρίστο Ρονμελιωτάκη

Mantua me genuit...
ΒΙΡΓΙΛΙΟΣ

Με γέννησαν η Ζούρτσα και το Αργοστόλι
μεγάλωσα στην Καλογραίζα και στους Ποδαράδες
έκανα δάσκαλος επάνω στα βουνά.

Θα ήθελα κι εγώ, σαν τον κύκνο της Μάντουας
να είχα τραγουδήσει βοσκούς, αγρούς και ήρωες
όπως, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο
εθαλλαν τότε ακόμη
όταν άνοιγαν στο φως τα βρεφικά μου μάτια.
Οι παιδικοί μου φίλοι και συμμαθητές
που οι πατεράδες τους δούλευαν στα λιγνιτωρυχεία
και οι μανάδες τους στα υφαντουργεία του Μουταλάσκη
μπορούν να είναι μάρτυρες
αν εξακολουθούν να θυμούνται
τις σχολικές μας εκδρομές πεζή στα Μάρμαρα
ή με το φορτηγό στο Σούνιο και στην Πεντέλη.

Δεν πρόλαβα
πάει καιρός που όλα τούτα πνίγηκαν
στο βόμβο και στους καπνούς της λεωφόρου.
Δεν έχω πια πατρίδα, δεν πιστεύω σε θεούς
ούτε γνωρίζω ακριβώς ποιος είμαι
στο τέρας του καιρού
που μ' έχει φυλακίσει στη σπηλιά του
σαν με ρωτάει απαντάω ανυπόκριτα Ούτις.


από το βιβλίο Τάσος Γαλάτης: Ανιπτόποδες και σφενδονήτες
(συλλογή: Ρωμέικο εικονοστάσι)
εκδ. Γαβριηλίδης, 2005
.