ποίημα για σένα

***

Σχολιάζοντας Καβάφη

«Ανέγνων, έγνων, κατέγνων»
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
«Ανέγνως, αλλ' ουκ εγνως ει γαρ
έγνως, ουκ αν κατέγνως»
Κατά Κ.Π.Κ.

Φλέβα που ρέει μέσα μας
η ποίηση του Καβάφη
στίχοι με τόση απόκλιση
σφουγγάρι, εκκρίσεις, λέξεις
που αρνούνται την φθορά προς δόξα
και διαπύρωση της γλώσσας.

Ιδανικές φωνές ή μουσικές
από την πρώτη ποίηση της ζωής μας
μορφές αναστημένες στο μηδέν
Άννα Δαλασσηνή, Οροφέρνης, Κριναγόρας
θεοί που εγκαταλείπουν τα προσκυνητά
πάνσεπτα δώματα, κραυγές και μάζες
τύμπανα, το Πολυκαισαρίη•
για τις απόκρυφες πτυχές τις Ιστορίας
θα 'θελα να μιλήσω
στα βάθη εκείνα που η φωτιά λειώνει την πράξη
κι απομένουν εκμαγεία και υποθέσεις
το μαύρο μάτι - ως θα 'λεγε ο Σικελιανός - της θεωρίας
η στρεπτή και σκοτεινή παράνοια.
Θα 'θελα να μιλήσω για πολλούς, εν λόγω ελληνικώ,
στα Φράατα πέρα
στο Far West
εν λόγω ελληνικώ, που 'ναι ο φορεύς της φήμης!

Πολλοί βεβαίως θα μιλήσουνε πολλά
πλην πόσα έλλειψαν εκ των παπύρων
κι εγώ φοβούμενος τα τετριμμένα
πολλούς μου λόγους αποσιωπώ
μελέτες ονειρεύθηκα, τουτέστιν, που δεν είπα
διότι πολλά να κάνω είχον, κλεισμένος
μέσα - ω τύχη! - στα τείχη μιας ζωής.

Θα 'θελα να μιλήσω για όλ' αυτά
για τις απαρατήρητές του πράξεις
για τα γραψίματά του τα πιο σκεπασμένα
για τις απελπισμένες νύχτες του Ιενάρη
για τον Απρίλη, τον Σεπτέμβρη και τον άλλο
Σεπτέμβρη, βλέμματα και συναντήσεις
μέσα σε ξαφνικούς θολούς καθρέπτες
θα 'θελα να μιλήσω για την σκοτεινή ηδονή
τα πρόστυχα και τα εξευτελισμένα, όπως τα λέγει,
και τα λέγει η ποίηση του.

Αν ο Καβάφης έλειπε απ' την φύση
στη φύση συναντάς τα παρά φύση
τον καταδικασμένο σου εαυτό'
μα εκείνος λαχταρούσε τους κρυστάλλους άνθη τεχνητά
των εξαισίων κήπων ενός τόπου άλλου
που Θεωρίες και Ρυθμοί και Γνώσεις κατοικούν
της τέχνης της πιστής δώρα πιστά
που εδώ κι εκεί με γωνιακή φοβέρα
σ' οδηγούν στων ιδεών την πόλη,
την Αλεξάνδρεια - φεύγοντας -
θιάσων αοράτων.

Καβάφης ο αλεξανδρινός: υπήρξε;
Και αν υπήρξε, πότε;
Πριν από χίλια,
δυο ή μετά τρεις
χιλιάδες χρόνια;
Καβάφης, στίγμα,
νάρκωση του χρόνου,
Καβάφης σκελετός, εμπύημα
της μνήμης
μα πάνω απ' όλα φάντασμα

ω φάντασμα εσύ, φάσμα
κι εξάνθημα της γλώσσας
άφησέ μας, λύσε
τα μυστικά σου - χάσου, χάσου.


από το βιβλίο Αριστοτέλης Νικολαΐδης,
Συγκεντρωμένα Ποιήματα 1952 - 1990
εκδ. Πλέθρον, 1991
.
Ποιήματα για τον Κ. Π. Καβάφη 2
.

Ετικέτες Ποιήματα για τον Κ. Π. Καβάφη 1, Ποιήματα του Αριστοτέλη Νικολαΐδη