ποίημα για σένα

***

Υπόγεια ρεύματα
Στη Μαρία Λαϊνά

Ο θάνατος με ιχνογραφεί.
Ακούω το μολύβι πάνω στο χαρτί.
Η φωνή μου μια γραμμή σπασμένη
-τιμάριθμος των συναισθημάτων-
Σπασμένες μέρες, χωρίς συνέχεια.
Άλλα μού λέγανε και κάνει μια ζέστη
που εξατμίζονται όλα: σχήματα-πράξεις-ποιήματα.

Βλέπω το σώμα σου να σωπαίνει
με όλους τους πόρους του, στην αποξηραμένη
λίμνη-κρεβάτι. Με τυλίγουν φύκια-φίδια.
Τα πουλιά γίνανε χώμα. Ο ουρανός τραπουλόχαρτο
κρέμεται -δεν ξέρω από τι-
Αναμμένα τσιγάρα δίνουν στόχο
στους ελεύθερους σκοπευτές.

Ανοίγουν οι πόρτες και ο τετελεσμένος μέλλων
χτίζει τοίχο διαφανή και μέσα χρωματιστά συντριβάνια.


από Το Δέντρο
τχ. 7 / Μάρτιος 1979
.

Ετικέτες Ποιήματα του Γιάννη Κοντού