ποίημα για σένα

***

Του μαραμένου χόρτου

Στον Μάρκο Μέσκο

Με το τριφύλλι και τον άνεμο, με το πυράκτωμα της πέτρας,
με τον πάγο και την ψιλή βροχή.
Νάτα τα αρχαία δάχτυλα της νοσταλγίας, που ψάχνουν μέσα
στην καρδιά μου, που ανοίγουν τους πόρους του μυαλού.
Ποιος ξηλώνει τη φυλλωσιά, ποιος θερίζει τον τρικυμισμένο
κάμπο, ποιος σπάζει το φράγμα του θολού νερού.
Δρόμοι ασημένιοι των σαλιγκαριών διακλαδίζονται με τις
λοξές ματιές των άστρων.
Από πού να δείτε.
Πουλιά πετάγονται στον ουρανό, χαλάζι με βατράχια και θλιμμένα ψάρια,
πληγές ολέθριες που ονειρεύτηκε ένα πικρό τοπίο.
Σας μίλησα, σας μίλησα για τον μεγάλο άνεμο και την πλατειά
πεδιάδα, σας μίλησα για την επτάργυρη νύxτα, δεν με πιστέψατε,
να, τώρα, τα οστά, να οι xορταριασμένοι δρόμοι.
Περάσματα ανοιxτά, ποια ώρα του μαραμένου xόρτου κλείσατε. Άι, άι xαμένο κέρατο βοδιού, που σκάβεις την άμμο την πανέρημη.
Άι, άι ρουμπίνια κόκκινα ποτ σβήσατε μέσα στά μάτια της αράχνης.
Σε χαιρετώ μαύρο χωράφι που με απέβαλες, λάσπη βαθειά που θα με πάρεις πίσω.


από την Ποιητική Ανθολογία Φωνές '93
εκδ. Πρόσπερος, 1994
.