ποίημα για σένα

Antonio Machado for Juan Ramón Jiménez

***

Νυχτερινό
Στο Juan Ramón Jiménez

...λικνίζεται στο γαλάζιο που ένα αεράκι αγγίζει
Το δέντρο που ριγεί και το πουλί που κλαίει
Verlaine

Πάνω στον κάμπο του Απριλιού η νυχτιά φλεγόταν
από γκέμα σε γκέμα στο γαλάζιο... Ο άνεμος
έπαιζε ένα λυπητερό σκοπό με το λαγούτο του
από ανθισμένη γη και αστρικό κλάμα.
* * *
Ήταν ένα βουερό δέντρο στον κάμπο,
τραγουδιστής γλυκός της σιωπηλής πεδιάδας,
που κράταε ένα λυγμό γεμάτο πίκρα
πνιγμένον μες στον θρόο της φυλλωσιάς του.
Ήταν ένας τραγουδιστής γκρίζος και μαύρος
κάτω από το μυστήριο της ωραίας σελήνης,
που έπαλλε σε μια μύχια σερενάτα,
όπως ο μυστικός ψαλμός κάποιου άστρου.
Και το φιλί του ανέμου ήταν ψιθύρισμα,
κι ήταν η αύρα το φιλί των κλώνων,
κι ο βαθύς στεναγμός ήτανε σφύριγμα
κρυμμένου κοτσυφιού στη φυλλωσιά του.
Θα έλεγε κι η καρδιά μου αυτό τον άγιο
ψαλμό του Απρίλη κάτω απ' το φεγγάρι
και τον γλυκό ψαλμό του τροβαδούρου-δέντρου
θ' αντέγραφε σ' ένα θρόισμα δακρύων
-γιατί έxω στην καρδιά ένα χρυσό κλάμα
που λέει βαρειά στη σιωπή η ψυxή μου,
σαν στεναγμό γλυκόηxο που σφυρίζει,
τον λέει το δέντρο στη σιωπή της νύxτας-
αν δεν είχε η ψυχή μου ένα ρυθμό σφιγμένο
να πει του Απρίλη τη σιωπή θρηνώντας,
και αν τον ψαλμό δεν ένιωθε στο στήθος
να βγαίνει με ήχο κρυστάλλου και τρόμο.

μτφ: Ρήγας Καππάτος

από το βιβλίο Antonio Machado, Ποιήματα
εκδ. Εκάτη, 2009


Nocturno
A Juan Ramón Jiménez

berce sur l'azur qu' un vent douce effleure
l'arbre qui frissonne et l'oiseau qui pleure.
Verlaine

Sobre el campo de abril la noche ardía
de gema en gema en el azul... El viento
un doble acorde en su laúd tañía
de tierra en flor y sideral lamento.

Era un árbol sonoro en la llanura.
dulce cantor del campo silencioso.
que guardaba un silencio de amargura
ahogado en el ramaje tembloroso.

Era un árbol cantor, negro y de plata
bajo el misterio de la luna bella,
vibrante de una oculta serenata,
como el salmo escondido de una estrella.

Y era el beso del viento susurrante,
y era la brisa que las ramas besa,
y era el agudo suspirar silbante
del mirlo oculto entre la fronda espesa.

Mi corazón también cantara el almo
salmo de abril bajo la luna clara,
y del árbol cantor el dulce salmo
en un temblor de lágrimas copiara
que hay en el alma un sollozar de oro
que dice grave en el silencio el alma,
como un silbante suspirar sonoro
dice el árbol cantor la noche en calma-
si no tuviese mi almo un ritmo estrecho
para cantar de abril la paz en llanto,
y no sintiera el salmo de mi pecho
saltar con eco de cristal y espanto.

.

Ετικέτες Ποιήματα του Αντόνιο Ματσάδο