***
Ο οικόσιτος διαρρήκτης
του Έκτορα ΚακναβάτουΘα φάω τα τζάμια
που με τάισε ο νυκτερινός κεκράκτης σου
καρδιά μου
να σου μπηχτώ
βάζοντας στα ματόκλαδα γυαλάκια
που δεν τα πιάνει σάρωθρο
κι ύστερα θα σε ονειρευτώ να σπάζεις
κλέφτρα του βίου μου,
καρδιά μου
εν ονόματι του ύπνου
Δεν επιστρέφεις τίποτα
ενώ το δέρμα ξέρει να διώχνει την αντίποινη χάντρα
στο μπαμπάκι
Με τιμωρείς
γιατί δεν τον κατήγγειλα στα ιδεογράμματα
δεν φώναξα «βοήθεια»
δεν κάλεσα τον αστυνομικό θάνατο να χειρουργήσει
δεν εμφανίστηκα ενώπιόν του
βαμμένος με μερκουροχρώμ
memento ανά χείρας
Εδώ και μπρος μόνο ταλάντωση είν' ο χρόνος
ξεχάστε πια το θάνατο είπεςαπό την συλλογή Χαίρετε
εκδ. Πλέθρον, 1995.