ποίημα για σένα

***

Γεράσιμος Μαρκοράς

Κάθε που σε στοχάζομαι, προβάλλεις μπρος μου, Μαρκορά,
σάμπως ένα τετράψηλο πανώριο κυπαρίσσι.
Ακούς τ' αγέρι που φυσά και τα τρεχούμενα νερά,
κι ακούς και την κελαηδιστή, τη σιγολάλα βρύση.

Ό,τι γλυκοτραγούδησες μες στην ανθρώπινη ζωή
τώρα το ζεις' από ψηλά τα χαίρεσαι τα ουράνια.
γιομάτο γνώση και σιωπή, πέρ' απ' της χώρας τη βοή,
ρουφάς το φως ασάλευτο με θεϊκιά περφάνια.

Το φάρδος και το ψήλος σου το καμαρώνουν οι αϊτοί,
να ξαποστάσει κάθεται στον ίσκιο σου ο διαβάτης,
και ριζωμένη δίπλα σου μια ασημένια ελιά γερτή
ξαπλώνει κατά σένανε τα γέρικα κλωνιά της.

Είν' η παλιά συντρόφισσα, η τρισαγαπητή αδερφή,
που τα στερνά σου εζέσταινε τα παγωμένα χρόνια…
Κι ακούω να λες σαλεύοντας την άφταστή σου κορυφή:
"Ας πέφτουν τώρ' απάνω μας, γλυκαδερφή, τα χρόνια.

"Το Χάρο τον νικήσαμε' δε μας χωρίζει πια τα δυο,
μέσα στο χώμα σμίχτηκαν οι ρίζες μας για πάντα,
κι αν καμιά μέρα κατά μάς στείλει ο Θεός τον κεραυνό,
κείνες αιώνια της στοργής θα πλέκουν τη γιρλάντα!"


Από την ιστοσελίδα του Λάκη Φουρουκλά για την Μυρτιώτισσα
.

Ετικέτες Ποιήματα της Μυρτιώτισσας