ποίημα για σένα

***

Στο Ναπολέοντα Λαπαθιώτη

Από πιοτά κι απ' όργια τσακισμένος,
κατόπι από ξενύχτι, μιαν αυγή
θυμάσαι που σε γνώρισα στο δρόμο;
Σε κοίταξα απ' τα μάτια κι ως τη γη
κ' η χλωμή σου μορφή, τα κρινοχέρια
σα νά 'βγαζαν βουβή μιαν οιμωγή.

Θυμάσαι που βολτάραμε στους δρόμους
λαφριά στο πεζοδρόμι το φαρδί
με γιαλιστά φοκόλ, με ημιψηλάκια;
Στο πέτο ένα λουλούδι κελαϊδεί,
ενώ κρατούσες μπράτσο με καμάρι
τ' όμορφο κοριτσάκι ή το παιδί.

Κ' ήσουν ωχρός κι αγάπαγες τα πάντα,
το κάθε χαϊδεμένο και μικρό.
Τα ηδονικά τα χείλια σου φιλούσαν
κι αγκάλιαζαν με λόγια ως θησαυρό
κάθε ομορφιά. Κι αγάπαγες τ' αγόρια,
το πιάνο, τα λουλούδια στο νερό.

Τόσα είπαν για τις κρύφιες σου συνήθειες
και για τις άνομές σου τις νυxτιές,
που ράγισε στα στήθια μου η μορφή σου
και συxαμάρας μούρθανε σαϊτιές.
Ωστόσο πάντα μπρόβαλες σα γόης
κ' η εμφάνισή σου ξάναβε φωτιές.

Και μες στη γλιστερή τη συxασιά μου,
σ' έβλεπα αγγελικόν και λατρευτό
και, μπρος στα ξάστερα σου πάντα μάτια,
βουτούσα στα βαθειά μου να κρυφτώ,
τι πιότερο αγαπούσες τους ανθρώπους
κι από τον λατρευτό σου τον εαυτό.


από το βιβλίο Φώτος Γιοφύλλης, Ποίηση μισού αιώνα
εκδ. Το Ελληνικό Βιβλίο, 1964
.

Ετικέτες Ποιήματα για τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, Ποιήματα του Φώτου Γιοφύλλη