ποίημα για σένα

Francis King for Constantine P. Cavafy

***

Καβάφης

Εκείνο το βράδυ έφυγε το φθινόπωρο’ στην αίθουσα του χορού μήτε ψυχή,
Βουβό το ακορντεόν, τα πολύχρωμα φώτα κρέμονταν σβηστά.
Όμως αυτός κάθησε όπως πάντα στον κήπο, τα μαλλιά του χτένιζε ανέμου πνοή,
Το ψάρι ασήμιζε στο πιάτο, και στο ποτήρι το κρασί λαμπύριζε κοκκινωπά.

Εκεί, κάτω απ’ τα φανάρια που λικνίζονταν, ατένισε τα πλοία καθώς γυρνούσαν
Στο στενό τους καταφύγι, ώσπου, σαν κι εκείνα, φανερωμένη μέσα στη νυχτιά
Είδε τη ζωή του ολόκληρη να ξεχειλίζει, τα θραύσματα της από μια ρωγμή αναπηδούσαν,
Εξήντα χρόνια μέσα στον πόθο, τον τρόμο και τη χαρά.

Έφερε το ποτήρι ως τα χείλη του, μα ήταν πικρή η γεύση,
Μπρος στην πόρτα ο σερβιτόρος ρίγησε, κι αναπήδησε, να νιώσει λίγη ζεστασιά’
Αναλογίστηκε το νεανικό του χάρισμα της Τέχνης, πως είχε, αλίμονο, εκπνεύσει,
Τα πλοία που επιστρέφαν άδεια, τον ίδιο, που ήταν γέρος πια.

Μα καθώς το κρασί πύρωσε τα σωθικά του, το θάρρος φούντωσε ξανά.
Ώσπου σιγά σιγά, άρχισε ν’ αναθυμάται μες στην αχλύ
Τα χείλη που πόθησε, τις σκιές που πήρε στο κατόπι, και τα πολλά
Τα μάταια ταξίδια, όπου σπατάλησε όλη του τη ζωή.

Έπειτα, αν και τα χέρια του τρέμαν, και τ’ αδύναμά του μάτια ήταν υγρά,
Στράγγιξε το ποτήρι μέχρι τον πάτο, ρούφηξε την πικρή αλήθεια
Και δεν ένιωσε ούτε ξεπεσμό, ούτε θλίψη, ούτε τύψη καμιά,
Μα μόνο περηφάνια για της νιότης του την τρελή απείθεια.

μτφ: Σάκης Σερέφας


από την ανθολογία Σε ξένη γλώσσα η λύπη μας
Εκδόσεις Μπιλιέτο Παιανία, 2000

Ακόμα:
ο Francis King, στο ταξιδεύοντας
.
Ποιήματα για τον Κ. Π. Καβάφη 2
.

Ετικέτες Ποιήματα για τον Κ. Π. Καβάφη 1