ποίημα για σένα
Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008
52 ~ η Eλένη Κονδύλη για τον Μίλτο Σαχτούρη
*** 
Ό,τι κι αν πεις,
Σήμερα ο θάνατος του Σαχτούρη
Ό, τι κι αν πεις,
Θα σε δεχτώ στο βάθος
ένα πηγάδι μέσα σε κήπο, κοιτιέμαι κει και πέφτω σαν κανείς δε με βλέπει
Χάνομαι κεί κάθε πρωί, γυρνώ τη νύχτα ξεστομίζοντας λέξεις των άλλων
Φοβάμαι πως δεν έχω πιάσει ακόμη την άκρη ανάμεσα σε σένα και τον άλλο σου καθρέφτη να καθρεφτίζομαι,
Σαν κορυφαίος αρουραίος
Που ξέρει πως τον περιμένει μοβόρος θάνατος.
και πρέπει
να ειρηνέψω μαζί σου.
Με λάθη τα σωθικά μου γυροφέρνω, πού θα βρω εκείνη την κραυγή την πρώτη.
Σε ποια σπλάγχνα κρύφτηκε, σε ποιο στίχο την κατάπιε θάλασσα,
ποίημα-κραυγή,
νοσταλγία-πατρίδα.
Τα παιδιά κοιμήθηκαν, μου είπες, έλα.
Προχώρησα. Μ’ άφησες. Το αργύριο μιας συνεύρεσης. Τόσο κάνει πόσα θες
Έτρεξα κι εγώ στο πηγάδι μου
Το θησαυρό σου να πετάξω για να γλυτώσω απ’ την επάρκεια,
Όχι, δε θα μου φτάσει καμιά σου πληρωμή
Πάντα θα θέλω τον κόμπο του λαιμού μου πίσω
Κοιμήθηκαν, είπες, τα παιδιά, βίβλος πυρός το πρόσωπό τους τους γέννησα χωρίς ντροπή μπροστά σου όλους.
Άδειασα λέξεις κι αξιοπρέπεια
Αινίγματα και μυστικά πάνω σε φύλλα πράσινα,
Με κορμί που τρέφει και έρωτα και φόβο και θάνατο και πόθο.
Όλα τα λόγια ίδια.
Όλοι οι ήχοι ένα στριφτό τσιγάρο στο στόμα του κατάδικου
Σήμερα πέθανες
Και το τετράδιο το 'χω χάσει, τώρα το είδα
Μήπως στο μυστικό πηγάδι μου, στο μυστικό μου δρόμο απομεινάρι έχει γίνει,
για στάχτη
δικιά σου στάχτη να 'μαι 'γώ;
Να ονειρευτώ,
Να διεκδικήσω,
Να ζήσω, απαιτώντας. Η αγάπη σου γυμνή πόρνη χωρίς συναισθήματα.
30-03-2005
Ετικέτες Ποιήματα της Ελένης Κονδύλη
8 Comments:
Και τι άλλο εκτός από πράξη αυτοέκφρασης είναι η ποίηση; Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί την περιφρονείτε. Αν γράφατε εσείς ποίηση θα γράφατε κατά παραγγελία ή θα επεξεργαζόσαστε στίχους κατόπιν υπαγόρευσης ;
Ο Φλωμπέρ και ο Τζόις, απέθαναν, πάντως.
Κι αν εξεμέτρησαν το ζην οι Flaubert και Joyce, εξακολουθούν να ζουν ο Antonio Gamoneda ή ο André Velter, ας πούμε...
Εκτός κι άν απλώς θέλετε να γεμίζετε τις σελίδες σας - τότε στο τέλος θα τις διαβάζετε μόνη σας ...
Mes respects, madame!
επί πλέον, με ό,τι θερμοκρασία και να υπάρχει, μου αρέσουν οι ψυχρολουσίες, άρα θεωρώ την άποψή σας και σεβαστή και ενδιαφέρουσα.
η ποίηση είναι αυτοέκφραση, αλλά
η αυτοέκφραση δεν είναι πάντα ποίηση. αυτό λέτε, έτσι δεν είναι;
ε, και το υπόλοιπο που λέτε είναι ότι στη δική μου αυτοέκφραση δεν αναγνωρίζετε ποίηση. απόλυτα σεβαστό.
την καλημέρα μου σε όλους.
δεν καταλάβατε γιατί αναφέρθηκα στον Φλωμπέρ και τον Τζόις. Για τον "απρόσωπο δημιουργό" και την περιφρόνησή τους στην αυτοέκφραση ήταν ο λόγος.
Περί της δικής μου κρίσης για το ποίημα θα ήθελα να πω περισσότερα μα με φρενάρει η σεμνότητα της abttha. Αρκούμαι να πω ότι βρίσκω πως με έναν εκπληκτικό τρόπο εισχώρησε στο πνεύμα του ποιητή, διατηρώντας ταυτόχρονα ατόφια τη δική της ποιητική γλώσσα.
Αλλά τι άγχος είναι κι αυτό που έχετε με την αναγνωσιμότητα! Επιτρέψτε μου, όμως, να μην ενδιαφέρομαι το ίδιο με σας. Όχι πως δεν έχω κι εγώ τις ανασφάλειές μου, αλλά προτιμώ να επιβεβαιώνομαι με άλλους τρόπους.
υ.γ.
Xαίρομαι, πάντως, που, σχετικώς σύντομα, καταλήξατε και σε ένα σωστό συμπέρασμα για ό,τι αφορά στις προθέσεις μου. Ακριβώς! Ξεκίνησα να γεμίζω σελίδες για να τις διαβάζω μόνη μου, αλλά, φαίνεται πως, οι καλές προθέσεις δεν αρκούν πάντα... :-)
----------
abttha, με φέρνεις σε αμηχανία...
Όταν δολοφονήθηκε ο Λόρκα γράφτηκαν χιλιάδες ποιήματα σε όλον τον κόσμο και παράλληλα και πολλά τραγούδια, από τσιγγάνους ανώνυμους, που αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν σ' όλο τον κόσμο. Άλλα μας άρεσαν, άλλα όχι. Και φυσικά δεν άρεσαν σε όλους τα ίδια. Γιατί οι αναγνώστες έχουν άλλα κριτήρια και όχι αυτά των «ειδικών» ή των «κριτικών»! Ευτυχώς! Γιατί θα είχαμε χάσει πολλά αγαπημένα, αφού μπορεί να ξέφευγαν κατά μία συλλαβή μακρά ή βραχέα, της νόρμας που επιβάλλουν εν τέλει ποιοί; Μήπως αυτοί που κοιτούν το δάχτυλο; Αυτό το δάχτυλο που τους κρύβει το φεγγάρι; Εμείς έτσι το θέλουμε το φεγγάρι. Ανισοσύλλαβο! Πληθυντικός αριθμός οι φεγγαράδες!
Ευτυχώς που ο κόσμος αγνοεί τας υποδείξεις και επιλέγει κατά το δοκούν, την κούτρα του κι ότι τραβάει η καρδούλα του!
Κι η δική μας η καρδούλα την τραβάει την Κονδύλη, όταν αυτοεκφράζεται ποιητικώς! Και περί ορέξεως... σπανακόπιτα!
Διαφορετικά, λόγω του μαινόμενου ανταγωνισμού και της επαγγελματικής αντιζηλίας, δεν θα ήξερα πώς να σηκώσω το βάρος τόσης ...ντομπροσύνης από τους "συναδέλφους" μου.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home