***
Ό,τι κι αν πεις,
Σήμερα ο θάνατος του Σαχτούρη
Ό, τι κι αν πεις,
Θα σε δεχτώ στο βάθος
ένα πηγάδι μέσα σε κήπο, κοιτιέμαι κει και πέφτω σαν κανείς δε με βλέπει
Χάνομαι κεί κάθε πρωί, γυρνώ τη νύχτα ξεστομίζοντας λέξεις των άλλων
Φοβάμαι πως δεν έχω πιάσει ακόμη την άκρη ανάμεσα σε σένα και τον άλλο σου καθρέφτη να καθρεφτίζομαι,
Σαν κορυφαίος αρουραίος
Που ξέρει πως τον περιμένει μοβόρος θάνατος.
και πρέπει
να ειρηνέψω μαζί σου.
Με λάθη τα σωθικά μου γυροφέρνω, πού θα βρω εκείνη την κραυγή την πρώτη.
Σε ποια σπλάγχνα κρύφτηκε, σε ποιο στίχο την κατάπιε θάλασσα,
ποίημα-κραυγή,
νοσταλγία-πατρίδα.
Τα παιδιά κοιμήθηκαν, μου είπες, έλα.
Προχώρησα. Μ’ άφησες. Το αργύριο μιας συνεύρεσης. Τόσο κάνει πόσα θες
Έτρεξα κι εγώ στο πηγάδι μου
Το θησαυρό σου να πετάξω για να γλυτώσω απ’ την επάρκεια,
Όχι, δε θα μου φτάσει καμιά σου πληρωμή
Πάντα θα θέλω τον κόμπο του λαιμού μου πίσω
Κοιμήθηκαν, είπες, τα παιδιά, βίβλος πυρός το πρόσωπό τους τους γέννησα χωρίς ντροπή μπροστά σου όλους.
Άδειασα λέξεις κι αξιοπρέπεια
Αινίγματα και μυστικά πάνω σε φύλλα πράσινα,
Με κορμί που τρέφει και έρωτα και φόβο και θάνατο και πόθο.
Όλα τα λόγια ίδια.
Όλοι οι ήχοι ένα στριφτό τσιγάρο στο στόμα του κατάδικου
Σήμερα πέθανες
Και το τετράδιο το 'χω χάσει, τώρα το είδα
Μήπως στο μυστικό πηγάδι μου, στο μυστικό μου δρόμο απομεινάρι έχει γίνει,
για στάχτη
δικιά σου στάχτη να 'μαι 'γώ;
Να ονειρευτώ,
Να διεκδικήσω,
Να ζήσω, απαιτώντας. Η αγάπη σου γυμνή πόρνη χωρίς συναισθήματα.
30-03-2005
Ετικέτες Ποιήματα της Ελένης Κονδύλη