ποίημα για σένα
Δευτέρα 2 Ιουλίου 2007
20 ~ η Άννα ντε Νοάιγ για τους Φρανσουά Βιγιόν, Πωλ Βερλαίν και Χάινριχ Χάινε
Anna de Noailles for François Villon,
Paul Verlain & Heinrich Heine
*** 
Οι σκιές
Όταν πια θα 'μαι κουρασμένη
εδώ να ζω μόνη και ξένη
χρόνους αβίωτους,
θα πάω να δω τη χώρα που 'ναι
οι ποιητές και καρτερούνε
με το βιβλίο τους.
François Villon, σκιά μου φίλη,
που ταπεινά καθώς οι γρύλοι
ετραγουδούσες,
πόσο η ψυχή μου θα σ' επόνει,
όταν σ' επρόσμενε η αγχόνη
κι έκλαιαν οι Μούσες!
Τάχα τρεκλίζοντας ακόμα,
Βερλαίν, κρατάς αυλό στο στόμα,
δεύτερος Παν,
πάντα είσαι απλός και θείος εσύ,
μεθώντας με οίστρο, με κρασί,
pauvre Lelian;
Και τέτοιο αν είχες ριζικό, ΄
που άλλο δεν είναι πιο φριχτό,
Ερίκε Χάινε,
ούτ' έτσι ωραίο σαν το δικό σου,
στα χέρια μου το μέτωπο σου
γείρε και πράυνε.
Εμένα διάβηκε η ζωή
όλη ένα δάκρυ, απ' το πρωί
έως την εσπέρα.
Κι άλλο πια τώρα δε μου μένει,
παρά, θεοί μου αγαπημένοι,
να 'ρθω εκεί πέρα.
μτφ: Κώστας Καρυωτάκης
- από το βιβλίο Άπαντα Καρυωτάκηεκδ. Στρουμπούκη, 1981
* * *
Οι σκιές
Όταν αποσταμένη απ' την πολλή δουλειά
και με γεμάτη δάκρυα την καρδιά
θε να με θάψουνε στη γη την κρύα,
θα πάω στη χώρα των Σκιών, εκεί
που 'ν' οι τραγουδιστάδες οι καλοί
με τα λαμπρά τους τα βιβλία.
Φρανσουά Βιγιόν, ω λατρευτή σκιά,
που σαν το γρύλλο μεσ' στην αυλακιά
εσκόρπαγες το κρυφοτράγουδό σου,
δε μπόρεσα να σφίξω στην καρδιά
τα χέρια σου όταν σ' έσερναν θηλιά
να βάλουν στο λαιμό σου.
Βερλαίν, που πάς τρικλίζοντας βαριά,
με πόδια σαν του Πάνα μαλλιαρά,
και τραγουδάς καθώς εκείνος, πέ μου,
πάντοτες είσαι θείος κι' απλός εσύ,
απ' οίστρο μεθυσμένος και κρασί,
άγιε Βερλαίν, καλέ μου;
Κι εσύ οπού της μοίρας το γραφτό
να γίνει δε μπορούσε πιο σκληρό
μα ούτε και πιο ωραίο απ' το δικό σου,
φτωχέ μου Ερρίκε Χάϊνε, τώρα εδώ,
για να σκεφτούμε λίγο εμείς οι δύο,
βάλε στα χέρια μου το μέτωπό σου.
Κι εγώ που μεσ' του κόσμου τα δεινά,
τρέλες και δάκρυα ένιωσα πολλά,
όσο κανένας δεν μπορεί να δοκιμάσει
αφήστε η κουρασμένη μου ψυχή,
ώ θεοί μου έτσι σοφοί κι έτσι τρελοί,
κοντά σας να ησυχάσει.
μτφ: Γιώργης Σημηριώτης
- από το βιβλίο Γαλλική ανθολογία 1750-1950εκδ. Χρυσή Δάφνη, 1954
Les ombres
Quand ayant beaucoup travaille
J' aurai, le cœur de pleurs mouille
Cesse de vivre,
J ' irai voir le pays ou sont
Tous les bons faiseurs de chansons
Avec leur livre.
Chere ombre de Francois Villon
Qui, comme un grillon au sillon,
Te fis entendre,
Que n'ai-je pu presser tes mains,
Quand on voulait sur les chemins
Te faire pendre.
Verlaine qui vas titubant,
Chantant et semblable au dieu Pan
Aux pieds de laine,
Es-tu toujours simple et divin,
Ivre de ferveur et de vin,
Bon saint Verlaine ?
Et vous dont le destin fut tel
Qu'il n'en est pas de plus cruel,
Pauvre Henri Heine,
Ni de plus beau chez les humains,
Mettez votre front dans mes mains,
Pensons a peine.
Moi, par la vie et ses douleurs,
J 'ai goute l'ardeur et les pleurs
Plus qu'on ne l' ose...
Laissez que, lasse, pres de vous,
O mes dieux si sagas et fous,
Je me repose...
.
Paul Verlain & Heinrich Heine
*** 
Οι σκιές
Όταν πια θα 'μαι κουρασμένη
εδώ να ζω μόνη και ξένη
χρόνους αβίωτους,
θα πάω να δω τη χώρα που 'ναι
οι ποιητές και καρτερούνε
με το βιβλίο τους.
François Villon, σκιά μου φίλη,
που ταπεινά καθώς οι γρύλοι
ετραγουδούσες,
πόσο η ψυχή μου θα σ' επόνει,
όταν σ' επρόσμενε η αγχόνη
κι έκλαιαν οι Μούσες!
Τάχα τρεκλίζοντας ακόμα,
Βερλαίν, κρατάς αυλό στο στόμα,
δεύτερος Παν,
πάντα είσαι απλός και θείος εσύ,
μεθώντας με οίστρο, με κρασί,
pauvre Lelian;
Και τέτοιο αν είχες ριζικό, ΄
που άλλο δεν είναι πιο φριχτό,
Ερίκε Χάινε,
ούτ' έτσι ωραίο σαν το δικό σου,
στα χέρια μου το μέτωπο σου
γείρε και πράυνε.
Εμένα διάβηκε η ζωή
όλη ένα δάκρυ, απ' το πρωί
έως την εσπέρα.
Κι άλλο πια τώρα δε μου μένει,
παρά, θεοί μου αγαπημένοι,
να 'ρθω εκεί πέρα.
μτφ: Κώστας Καρυωτάκης
- από το βιβλίο Άπαντα Καρυωτάκηεκδ. Στρουμπούκη, 1981
* * *
Οι σκιές
Όταν αποσταμένη απ' την πολλή δουλειά
και με γεμάτη δάκρυα την καρδιά
θε να με θάψουνε στη γη την κρύα,
θα πάω στη χώρα των Σκιών, εκεί
που 'ν' οι τραγουδιστάδες οι καλοί
με τα λαμπρά τους τα βιβλία.
Φρανσουά Βιγιόν, ω λατρευτή σκιά,
που σαν το γρύλλο μεσ' στην αυλακιά
εσκόρπαγες το κρυφοτράγουδό σου,
δε μπόρεσα να σφίξω στην καρδιά
τα χέρια σου όταν σ' έσερναν θηλιά
να βάλουν στο λαιμό σου.
Βερλαίν, που πάς τρικλίζοντας βαριά,
με πόδια σαν του Πάνα μαλλιαρά,
και τραγουδάς καθώς εκείνος, πέ μου,
πάντοτες είσαι θείος κι' απλός εσύ,
απ' οίστρο μεθυσμένος και κρασί,
άγιε Βερλαίν, καλέ μου;
Κι εσύ οπού της μοίρας το γραφτό
να γίνει δε μπορούσε πιο σκληρό
μα ούτε και πιο ωραίο απ' το δικό σου,
φτωχέ μου Ερρίκε Χάϊνε, τώρα εδώ,
για να σκεφτούμε λίγο εμείς οι δύο,
βάλε στα χέρια μου το μέτωπό σου.
Κι εγώ που μεσ' του κόσμου τα δεινά,
τρέλες και δάκρυα ένιωσα πολλά,
όσο κανένας δεν μπορεί να δοκιμάσει
αφήστε η κουρασμένη μου ψυχή,
ώ θεοί μου έτσι σοφοί κι έτσι τρελοί,
κοντά σας να ησυχάσει.
μτφ: Γιώργης Σημηριώτης
- από το βιβλίο Γαλλική ανθολογία 1750-1950εκδ. Χρυσή Δάφνη, 1954
Les ombres
Quand ayant beaucoup travaille
J' aurai, le cœur de pleurs mouille
Cesse de vivre,
J ' irai voir le pays ou sont
Tous les bons faiseurs de chansons
Avec leur livre.
Chere ombre de Francois Villon
Qui, comme un grillon au sillon,
Te fis entendre,
Que n'ai-je pu presser tes mains,
Quand on voulait sur les chemins
Te faire pendre.
Verlaine qui vas titubant,
Chantant et semblable au dieu Pan
Aux pieds de laine,
Es-tu toujours simple et divin,
Ivre de ferveur et de vin,
Bon saint Verlaine ?
Et vous dont le destin fut tel
Qu'il n'en est pas de plus cruel,
Pauvre Henri Heine,
Ni de plus beau chez les humains,
Mettez votre front dans mes mains,
Pensons a peine.
Moi, par la vie et ses douleurs,
J 'ai goute l'ardeur et les pleurs
Plus qu'on ne l' ose...
Laissez que, lasse, pres de vous,
O mes dieux si sagas et fous,
Je me repose...
.
<< Home