ποίημα για σένα
Σάββατο 5 Μαΐου 2007
2 ~ ο Οδυσσέας Ελύτης για τον Γιώργο Σαραντάρη
*** 
Γιώργος Σαραντάρης
Θ' ανάψω δάφνες να φλομώσει ο ουρανός
μήπως και μυριστείς πατρίδα και γυρίσεις
μέσ' απ' τα δέντρα που σε γνώριζαν και που γι' αυτό
τη στιγμή του θανάτου σου άξαφνα τινάξανε άνθος
Εμάς τους γύφτους άσε μας
τους «οικούντας εν τοις κοίλοις»
τι δε νογάμε από γιορτή
Και τα πουλιά δε βάνουμε προσάναμμα
μα στον ύπνο μας καθώς μας είχες μυήσει
δώθε από τη φθορά πλέκουμε τους κισσούς
μακριά σου πιο κι απ' το Α του Κενταύρου
«Ως εν τινι φρουρά εσμέν»
μαργωμένοι μες στο χρόνο
κι από τραγούδι αμάθητοι
Μόνος εσύ ο αιρετικός της ύλης αλλ'
ομόθρησκος των αετών το ύστερο άλμα
τόλμησες. Κι οι ποιμένες σ' είδανε της Πρεμετής
μες στης άλλης χαράς το φως να οδοιπορείς πιο νέος
Τι κι αν ο κόσμος μάταιος
έχεις μιλήσει ελληνικά
ως «εις τον έπειτα χρόνον»
κι από την ομιλία σου ακόμη
βγάνουν θυμίαμα οι θαλασσινοί κρίνοι
και κάποιες θρυλικές κοπέλες κατά σε
μυστικά στρέφουνε τον καθρέφτη του ήλιου.
1955
(από Τα Ετεροθαλή - εκδ. Ίκαρος, 2007)
.
Ετικέτες Ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη
4 Comments:
Σικελιανός στην κηδεία του Παλαμά και μετά διάβασε το γνωστό ποίημα:
Ηχήστε , οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα, πέρα ως πέρα...
Βογκήστε, τύμπανα πολέμου...Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!
Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! Ένα βουνό
με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,
κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,
ποιον κλεί, τι κι αν το πει η δικιά μου γλώσσα;
Μα Εσύ, Λαέ, που τη φτωχή Σου τη μιλιά,
Ήρωας, την πήρε και την ύψωσε ως τ' αστέρια,
μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά
της τέλειας Δόξας Του, ανασήκωσ' Τον στα χέρια
γιγάντιο φλάμπουρο, κι απάνω κι από μας
που Τον υμνούμε, με καρδιά αναμμένη,
πες μ' ένα μόνο ανασασμόν: "ο Παλαμάς!",
ν' αντιβογκήσει τ' όνομά Του η Οικουμένη!
Ηχήστε , οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα, πέρα ως πέρα...
Βογκήστε, βούκινα πολέμου...Οι ιερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!
Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! Ένας λαός,
σηκώνοντας τα μάτια του, τη βλέπει.
Κι ακέριος φλέγεται ώσμε τ' άδυτο ο Ναός,
κι από ψηλά νεφέλη Δόξας Τόνε σκέπει.
Τι πάνωθέ μας, όπου ο άρρητος παλμός
της αιωνότητας αστράφτει, αυτή την ώρα
Ορφέας, Ηράκλειτος, Αισχύλος, Σολωμός
την άγια δέχονται ψυχή την τροπαιοφόρα,
που, αφού το Έργο της θεμέλιωσε βαθιά
στη γην αυτήν με μιαν ισόθεη Σκέψη,
τον τρισμακάριο τώρα πάει ψηλά τον Ίακχο
με τους αθάνατους θεούς για να χορέψει.
Ηχήστε , οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα, πέρα ως πέρα...
Βόγκα, Παιάνα! Οι σημαίες οι φοβερές,
στης Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε τον αέρα!
Ο Άγγελος Σικελιανός στον Παλαμά.
Καλησπέρα. Το ποστάρω εδώ αν και άσχετο. Σβήστο εσύ μετά. Απλά στο υπενθύμισα. Το θέμα που άνοιξες είναι πολύ όμορφο και ενδιαφέρον.
Έχω και τα ποιήματα που έγραψε ο Σινόπουλος στη Λαμπέτη. Αν σε ενδιαφέρουν. Γιατί ο τίτλος σου λέει ένα ποίημα για σένα και υποθέτω δεν αφορά μόνο ποιητές και τα μεταξύ των. Ή όχι; Και Τσβετάγιεβα στον Ρίλκε και Πάστερνακ, αν θυμάμαι καλά. Κάπου τα έχω και μάλλον μαζί μου.
Μερσί, γητεύτρια - πάσα προσφορά δεκτή :-)
(Τσβετάγιεβα, Ρίλκε, Πάστερνακ σκοπεύω να ανεβάσω στις "Επιστολές")
Όταν δειτ' ένα κομμένο
άνθος κάτω πεταμένο
μη καλοί μου το πατήστε
κι ούτε κάτω να τ' αφήστε.
Και τα δυο τα χέρι' απλώστε
στοργικά να το σηκώστε
και να το 'χετε μαζί σας
σα χαρά και σα γιορτή σας.
Κι αν σας βρουν κακές ημέρες
κι αν η βάρκα βγει σε ξέρες
κι αν σας θλίβουν όλοι οι τόποι
κι αν σας διώχνουν οι ανθρώποι
τότε βγάλτε και μυρίστε
το λουλούδι-θ' απορήστε
πώς λησμόνια και γαλήνη
εν' ανθάκι τόση δίνει.
Και οι πόνοι σας θα γιάνουν
και οι θλίψες θα μαράνουν
και θα γίνουν ευωχία
τ' άσημά σας τα ψιχία.
Σημασία λίγη δώστε
κι ό,τι λέω φίλοι νιώστε:
τα λουλούδια μην πετάτε-
την ψυχή να τα φυλάτε.
κι εσείς για τον Γιώργο Σαραντάρη γράψατε αυτό το ποίημα;
Δημοσίευση σχολίου
<< Home