ποίημα για σένα

Hart Crane for Emily Dickinson
***

Στην Έμιλυ Ντίκινσον
Εσύ που επιθυμούσες τόσα πολλά - μάταιο το να ζητάς -
Παρ' όλα αυτά έθρεψες την πείνα σου σαν ένα ατέλειωτο καθήκον,
Τόλμησες να τιμήσεις την εργασία, να ευλογήσεις την αναζήτηση -
Κατόρθωσες τελικά να βρεις την ηρεμία,

Όντας, από όλους, η λιγότερο περιζήτητη: Έμιλυ, άκου!
Ω γλυκιά, νεκρή ηρεμία, ξαφνικά καθαρή
Όταν τραγουδούσες ότι η Αιωνιότητα κατείχε
Και λεηλατούσε στιγμιαία κάθε στήθος

- Πραγματικά κανένα λουλούδι δεν μαραίνεται στο χέρι σου.
Η συγκομιδή που είδες από μακριά καταλαβαίνεις
Χρειάζεται περισσότερο από εξυπνάδα για να συλλεγεί, αγάπη για να δεθεί.
Κάποια συμφιλίωση του μακρινότερου νου -

Αφήνει το Ορμούζ χωρίς ρουμπίνια, και το Οφιρ να παγώνει.
Αλλιώς δάκρυα μαζεύονται όλα μέσα σε έναν λόφο κρύο σαν πηλό.

μτφ: Δημήτρης Καράς