ποίημα για σένα

Loukas Theodorakopoulos for Sylvia Plath

***

Σύλβια Πλαθ
..................in memoriam

Αν μπορείς πες της όχι! Σ' αρπάζει
απ' τον λαιμό με νευρώδικα χέρια, σε τινάζει
σα δέντρο, σε παραλύει. ΄Η καθισμένη βασιλικά,
με τις πιέτες του φουστανιού της προσεκτικά
διπλωμένες, προσηλωμένες στη διάφάνεια της κίνησής της,
σου πετάει το μήλο. Κι εσύ το δαγκάνεις αστόχαστα,
με άφατη ευδαιμονία,
το βοηθάς να κατέβει στον οισοφάγο σου
με γλυκές μπαλίτσες σάλιου,
το διεκπεραιώνεις στην έρημη παραλία του στομαχιού σου
γεμάτη λέπια ψαριών και μουσικά όστρακα.
Και κείνο στάζει, στάζει γλυκά το δηλητήριό του,
στάζει και δαγκώνει
ποτίζοντας με θεϊκές τοξίνες το αίμα σου
φωτίζοντας αβυσσαλέα θαλάμια με χταπόδια,
λευκές μπλούζες, ηλιοτρόπια από πλαστικό,
παιδικά χέρια με κόκκινες φωνές
γοερά ψιθυρίσματα:
η Ιοκάστη, η Μήδεια, η αποτρόπαιη χειρονομία
ανάμεσα σ' ένα στριγγό γέλιο και μια χαριτωμένη
υπόκλιση, ανάμεσα σ' ένα γέρικο καύκαλο
και μια ξανθιά παιδική μπούκλα.
Νάτη τώρα: προχωρεί μέσα από εκτυφλωτικά
φωτισμένες σήραγγες, προτείνοντας τα χέρια
στους κροταλίες και τους δεινόσαυρους,
περπατεί πάνω στη γέφυρα του San Francisco
με ψηλά τακούνια και διαμάντια κάτω απ' τη γλώσσα της
με δυο σκυλιά ν' αλυχτάνε τις πεθαμένες σελήνες της:
το Σκύλο Πατέρα της και το Σκύλο Θεό της,
που τους σκοτώνει ουρλιάζοντας
για να σκεπάσει το γέλιο τους.

Τώρα θ' ανέβει στα μαύρα κυπαρίσσια των ουρανοξυστών
ξεσχίζοντας το νυφικό της φόρεμα.
Θα σιάξει τα μαλλιά της
θα στρώσει τις πιέτες της
και θα πηδήσει
πάνω στο λαμπερό Μanhattan.

1974

(από την ποιητική συλλογή "Αναδρομή")
.

Ετικέτες Ποιήματα για την Σύλβια Πλαθ