ποίημα για σένα
Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012
191 ~ ο Τάσος Γαλάτης στον Χρίστο Ρουμελιωτάκη
*** 
Ούτις
στον Χρίστο Ρονμελιωτάκη
Mantua me genuit...
ΒΙΡΓΙΛΙΟΣ
Με γέννησαν η Ζούρτσα και το Αργοστόλι
μεγάλωσα στην Καλογραίζα και στους Ποδαράδες
έκανα δάσκαλος επάνω στα βουνά.
Θα ήθελα κι εγώ, σαν τον κύκνο της Μάντουας
να είχα τραγουδήσει βοσκούς, αγρούς και ήρωες
όπως, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο
εθαλλαν τότε ακόμη
όταν άνοιγαν στο φως τα βρεφικά μου μάτια.
Οι παιδικοί μου φίλοι και συμμαθητές
που οι πατεράδες τους δούλευαν στα λιγνιτωρυχεία
και οι μανάδες τους στα υφαντουργεία του Μουταλάσκη
μπορούν να είναι μάρτυρες
αν εξακολουθούν να θυμούνται
τις σχολικές μας εκδρομές πεζή στα Μάρμαρα
ή με το φορτηγό στο Σούνιο και στην Πεντέλη.
Δεν πρόλαβα
πάει καιρός που όλα τούτα πνίγηκαν
στο βόμβο και στους καπνούς της λεωφόρου.
Δεν έχω πια πατρίδα, δεν πιστεύω σε θεούς
ούτε γνωρίζω ακριβώς ποιος είμαι
στο τέρας του καιρού
που μ' έχει φυλακίσει στη σπηλιά του
σαν με ρωτάει απαντάω ανυπόκριτα Ούτις.
από το βιβλίο Τάσος Γαλάτης: Ανιπτόποδες και σφενδονήτες
(συλλογή: Ρωμέικο εικονοστάσι)
εκδ. Γαβριηλίδης, 2005
.
Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012
190 ~ ο Ρήγας Γκόλφης για τον Μιλτιάδη Μαλακάση
*** 
Μαλακάσης
Βαθύς, χαριτωμένος στίχος μας υψώνει
στους λυρικούς της σκέψης ουρανούς.
Μες στην καρδιά φωλιάζεις, έρμο αηδόνι,
να σε πλανεύη το αίστημα κι' ο νους.
Γητειές εδώ να κελαδής κ' εκεί φαρμάκια,
και να τα διαπερνά όλα, φως, ο λογισμός.
Της λιμνοθάλασσας πατρίδας μας πνοές κρινάκια,
ξεδιαλυμένος είστε πια χρησμός.
Συντρίμια ερώτων να ιστορής και καλοκαίρια
με αγάπες - μέθη, πόνος και φιλί -
σπαταλημένα κι' όμως πάντ' ακέρια
στου πάθους μας τ' αράγιστο γυαλί.
Και με τη μούσα να ιλαρώνης τη στενή μας ζήση
πέρ' από τις νοσταλγικές χαρές και τους θυμούς,
μα τον αιώνιο άνθρωπο νάχης τραγουδήσει
μες στους μεσολογγίτικους καημούς.
Κ' έτσι αλαφρές, αχνές, παραμυθένιες,
παιχνίδια σοβαρά και παιδιάτικά μια - μια,
να περνούν και να μισεύουν πίκρες κι' έννοιες
στης θύμησής μας τη γλυκειά ερημιά.
Α, η τέχνη αυτή η αθάνατη της λύρας
μ' όλα τα ξωτικά τα μυστικά της, να!
πώς απ' το φόβο μάς λυτρώνει άγνωστης μοίρας
και με τα φίλτρα της πώς μας ξαναγεννά...
από την Νέα Εστία, τχ.384
1 Ιουνίου 1943
(αρχείο ΕΚΕΒΙ)
από την Παπαχαραλάμπειο Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Ναυπάκτου:
- Ρήγας Γκόλφης
- Μιλτιάδης Μαλακάσης
.
Ετικέτες Ποιήματα για τον Μιλτιάδη Μαλακάση
Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012
189 ~ ο Κωστής Παλαμάς για τον Συλί Πρυντόμ
Kostis Palamas for Sully Prudhomme
*** 
Sully Prudhomme
Μόλις τo μνήμα σ' έκλεισε, και πριν ακόμα φτάση
απάνου από το μνήμα σου να ξεφυτρώσ' η χλόη,
μια Μούσα ήρθε και κάθησε στο μνήμα σου αποπάνω'
Πολυμνία τάχα ή Ερατώ, Καλλιόπη για Ουρανία;
Πολυμνία μήτε, ούδ' Ερατώ, Καλλιόπη ή Ουρανία.
Δεν ξέρω αν είχε κι όνομα, κορώνα δε φορούσε,
μια Μούσα, και δεν έλαμπε και λύρα δεν κρατούσε,
αστόλιστη κι αφάνταχτη, στα γκρίζα τυλιμένη,
κ' έσφιγγε το 'να χέρι της γραμματικού κοντύλι,
σ' ένα δεφτέρι σκύβοντας, και δεν καλονοούσες,
δουλεύτρα του λογαριασμού κι αν είτανε ή του στίχου.
Και τ' άλλο χέρι αγκάλιαζε δροσάτους μενεξέδες
και τόσο βαθιογάλαζους που φαντάζανε μαύροι.
Μα η δύναμη στα μάτια της, και η χάρη στο γραμμένο
στόμα με τα χειλάκια του, τρεμουλιαστό μπουμπούκι
κι ανήσυχο και σιγαλό, σαν όλα τα μεγάλα
του κόσμου αργορωτήματα, δίχως απόκριση όλα.
Μα η δύναμη στα μάτια της που βλέπαν και δε βλέπαν,
στα μάτια τα λυπητερά, δακρυοπνιμένα μάτια,
που φέγγαν μύρια αχνόφεγγα και χρώμα λες δεν είχαν,
και αφίλητα και ακοίμιστα και πάντα γυρισμένα
στον ουρανό το μέσα μας πιό απέραντο απ' τον άλλο...
Ω Μούσα, εσύ των είκοσι χρονώ μου η ερωμένη!
Και κάτω από τα πόδια της τα κουρασμένα, ω ξένη,
τώρα η ζωή μου σα γρικά να τρίζουνε τα φύλλα
τα χρυσά του χινόπωρου, δε σε ξεχάνει, ω Μούσα!
1907
Κωστή Παλαμά, Άπαντα, τόμος 5ος.
εκδ. Μπίρη, 1972
ακόμα:
- ο Συλί Προυντόμ στους νομπελίστες της λογοτεχνίας
- o Κωστής Παλαμάς στα Αυτοβιογραφικά
- o Κωστής Παλαμάς στο γράμμα σε χαρτί
.
*** 
Sully Prudhomme
Μόλις τo μνήμα σ' έκλεισε, και πριν ακόμα φτάση
απάνου από το μνήμα σου να ξεφυτρώσ' η χλόη,
μια Μούσα ήρθε και κάθησε στο μνήμα σου αποπάνω'
Πολυμνία τάχα ή Ερατώ, Καλλιόπη για Ουρανία;
Πολυμνία μήτε, ούδ' Ερατώ, Καλλιόπη ή Ουρανία.
Δεν ξέρω αν είχε κι όνομα, κορώνα δε φορούσε,
μια Μούσα, και δεν έλαμπε και λύρα δεν κρατούσε,
αστόλιστη κι αφάνταχτη, στα γκρίζα τυλιμένη,
κ' έσφιγγε το 'να χέρι της γραμματικού κοντύλι,
σ' ένα δεφτέρι σκύβοντας, και δεν καλονοούσες,
δουλεύτρα του λογαριασμού κι αν είτανε ή του στίχου.
Και τ' άλλο χέρι αγκάλιαζε δροσάτους μενεξέδες
και τόσο βαθιογάλαζους που φαντάζανε μαύροι.
Μα η δύναμη στα μάτια της, και η χάρη στο γραμμένο
στόμα με τα χειλάκια του, τρεμουλιαστό μπουμπούκι
κι ανήσυχο και σιγαλό, σαν όλα τα μεγάλα
του κόσμου αργορωτήματα, δίχως απόκριση όλα.
Μα η δύναμη στα μάτια της που βλέπαν και δε βλέπαν,
στα μάτια τα λυπητερά, δακρυοπνιμένα μάτια,
που φέγγαν μύρια αχνόφεγγα και χρώμα λες δεν είχαν,
και αφίλητα και ακοίμιστα και πάντα γυρισμένα
στον ουρανό το μέσα μας πιό απέραντο απ' τον άλλο...
Ω Μούσα, εσύ των είκοσι χρονώ μου η ερωμένη!
Και κάτω από τα πόδια της τα κουρασμένα, ω ξένη,
τώρα η ζωή μου σα γρικά να τρίζουνε τα φύλλα
τα χρυσά του χινόπωρου, δε σε ξεχάνει, ω Μούσα!
1907
Κωστή Παλαμά, Άπαντα, τόμος 5ος.
εκδ. Μπίρη, 1972
ακόμα:
- ο Συλί Προυντόμ στους νομπελίστες της λογοτεχνίας
- o Κωστής Παλαμάς στα Αυτοβιογραφικά
- o Κωστής Παλαμάς στο γράμμα σε χαρτί
.
Ετικέτες Ποιήματα του Κωστή Παλαμά
